حافظه بیوه سیاه را دست کم نگیرید!
به گزارش نیو وبلاگ، بررسی های پژوهشگران حوزه زیست شناسی نشان داده است که عنکبوت های معروف به ˮبیوه سیاهˮ از حافظه بسیار خوبی برخوردار می باشند.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از وایرد، "کلینت سرگی"(Clint Sergi)، پژوهشگر حوزه زیست شناسی هنگام کار کردن روی پروژه مقطع دکتری خود در "دانشگاه ویسکانسین در میلواکی"(UWM)، وقت خودرا صرف طراحی چالش های کوچکی برای عنکبوت ها کرد که اغلب شامل پاداش دادن به آنها با جیرجیرک های مرده یا گیج کردن آنها با دزدیدن جیرجیرک ها بود. سرگی اظهار داشت: پرسش بزرگی که انگیزه کار را ایجاد کرد، این بود که بدانیم در ذهن حیوانات چه می گذرد.
زیست شناسان از پیش می دانستند که مغز عنکبوت شبیه به مغز انسان نیست. دنیای حسی آنها، جهت زندگی در تارها و گوشه های تاریک طراحی شده است. سرگی افزود: این عنکبوت ها تقریباً هیچ دیدی ندارند. آنها چشم دارند اما چشمان آنها بیشتر برای احساس کردن نور و حرکت خوب هستند. در عوض، ادراک یک عنکبوت موسوم به "بیوه سیاه "(black widow) عمدتاً از ارتعاشات ناشی می شود که فرآیندی شبیه به شنیدن است. پاهای این عنکبوت شبیه به گوش هایی هستند که ارتعاشات را بوسیله شبکه تار عنکبوت دریافت می کنند.
از نظر شناخت، زیست شناسان می دانند که این عنکبوت ها زمان شکار کردن را به یاد می آورند. تعدادی از دانشمندان همچون سرگی معتقدند که آنها حتی یک بازنمایی ذهنی را در مورد تارهای خود می سازند. با این وجود، اطلاعات زیادی در مورد جزییات خاطرات آنها یا تأثیر رویدادهای گذشته بر تصمیمات آینده آنها وجود ندارد. بنابراین، سرگی و مشاور او "رافا رودریگز"(Rafa Rodríguez) که متخصص شناخت عنکبوت است، تصمیم گرفتند حافظه بیوه سیاه را آزمایش نمایند. همانطور که ممکنست حدس بزنید، سرگی به عنکبوت ها جیرجیرک های مرده را ارائه می داد و سپس، جیرجیرک ها را می دزدید.
نتیجه این پژوهش نشان میدهد که بیوه های سیاه، حافظه بهتری نسبت به آنچه تصور می شد، دارند. هنگامی که طعمه عنکبوت ها از بین می رود، آنها بطور مکرر آنرا در مکان مناسب جستجو می کنند. در بعضی موارد بنظر می رسد که آنها اندازه طعمه را به یاد می آورند. سرگی اظهار داشت: آنها فقط به یک محرک خاص با بهره گیری از الگوهای رفتاری مشخص واکنش نشان نمی دهند، بلکه توانایی تصمیم گیری را دارند.
این مساله یادآوری می کند که محاسبات شناختی پیچیده ای در قلمرو حیوانات وجود دارند. سیستم های ناوبری داخلی هم در مغزهای بزرگ و هم در مغزهای کوچک، همچون مغزهایی که به ورودی های حسی بسیار متفاوتی وابسته هستند، ظاهر می شوند. "اندرو گوردوس"(Andrew Gordus)، متخصص علوم اعصاب رفتاری "دانشگاه جانز هاپکینز"(JHU) که در این پژوهش نقشی نداشت، اظهار داشت: این نشان میدهد که بندپایان می توانند خاطرات پیچیده ای را که اغلب با مهره داران مرتبط می دانیم، رمزگذاری کنند. بی مهرگان، بسیار پیچیده تر از آن چیزی هستند که ما تصور می نماییم.
نتایج سرگی، اطلاعاتی را به شواهد فزاینده ای اضافه می کنند که نشان می دهند حشرات و عنکبوت ها خاطرات مفصلی را شکل می دهند و بر طبق آنها عمل می کنند. این مشابه روشی است که انسان ها انجام می دهند اما در آن از سیستم های بسیار متفاوتی استفاده می نمایند. ما جهت یابی را با "سلول های مکانی" در هیپوکامپ انجام می دهیم که بندپایان فاقد آن هستند. با این وجود، گوردوس اظهار داشت: عنکبوت ها مناطق مغزی دارند که برای انجام دادن همان عملکرد تکامل یافته اند.
سیستم عصبی مرکزی ما شامل یک نخاع و یک مغز است. عنکبوت ها دو دسته نورون به نام "گانگلیون"(Ganglion) دارند که یکی در بالای مری و دیگری در زیر آنست. ورودی حیاتی مغز، از هزاران سنسور در امتداد اسکلت بیرونی عنکبوت می آید که "slit sensilla" نام دارند. هر کدام از این حسگرها مانند یک شکاف کوچک به نظر می رسند که با عبور ارتعاشات از بدن عنکبوت، تغییر شکل می دهند. برخی شواهد نشان می دهند که بیوه سیاه می تواند با تغییر دادن وضعیت خود در فرکانس های مختلف تنظیم شود. عنکبوت ها به قدری برای احساس کردن ارتعاشات، تنظیمات دارند که حتی بحثی در مورد این مساله وجود دارد که آیا تار عنکبوت قسمتی از مغز آنها است یا خیر.
در مقایسه با توده غول پیکر ماده خاکستری مغز بشر، ممکنست این سیستم کاملا متفاوتی برای پردازش خاطرات به نظر برسد اما برای سرگی، ظاهر مغز یک حیوان کم ارزش تر از رفتارهایی است که به وجود می آورد. به عنوان مثال، پرندگان به عنوان یک طبقه زیستی، ساختار مغزی مشترکی دارند. با این وجود، تعدادی از آنها در برخی از کارهای شناختی برتری دارند که دیگران آنرا ندارند. کلاغ ها می شمارند و از صفر استفاده می نمایند. طوطی های کاکلی معماهای منطقی را حل می کنند. جیجاق های آبی در تابستان و پاییز غذا را پنهان می کنند و به یاد دارند که در زمستان کجا آنرا پیدا کنند. حتی در بین پستانداران که طبقه دیگری با شباهت در ساختار مغزی هستند، تعدادی از حیوانات در مکان یابی غذاهای ذخیره شده بهتر از دیگران عمل می کنند. سنجاب ها در این کار عالی هستند. سرگی اظهار داشت: آنها مغز پستانداران استاندارد را دارند اما در به یاد آوردن جایی که غذا را ذخیره کرده اند، بسیار بهتر از انسان ها هستند. با این وجود، شما لزوما با نگاه کردن به آناتومی مغز یا تماشای کارهایی که آنها طی پروسه ام آرآی انجام می دهند، متوجه این مساله نمی شوید.
تعدادی از متخصصان عنکبوت فکر می کنند که بندپایان به سبب تعصب، نسبت به حیوانات بزرگ مغز دست کم گرفته شده اند. "فیونا کراس"(Fiona Cross)، متخصص شناخت عنکبوت در "دانشگاه کانتربری"(University of Canterbury) که در این پژوهش شرکت نداشت، اظهار داشت: پیش زمینه ای که داشتم، ابتدا موجب شد فکر کنم که فقط حیواناتی با مغز بزرگ می توانند کارهای جالب را انجام دهند. این پیشنهاد که می توانید شناخت عنکبوت را در نظر بگیرید، مدت ها فقط به عنوان یک شوخی تلقی می شد.
سال گذشته، سرگی شواهدی را منتشر نمود در خصوص اینکه بیوه های سیاه قادر به ادغام مسیر هستند؛ به این معنا که می توانند فاصله و جهت عقب نشینی خود و همچنین، گوشه ای از تار عنکبوت را که در آن استراحت می کنند و غذا می خورند، به خاطر بیاورند. سرگی متوجه شد که بیوه های سیاه می توانند بدون اینکه مراحل را باردیگر دنبال کنند، در تار عنکبوت حرکت کنند و حتی میانبرها را انتخاب کنند. این دفعه، سرگی می خواست ببیند آیا بیوه های سیاه تحت نظر او می توانند شکار را در تار عنکبوت جست وجو کنند یا خیر.
آزمایش گروه سرگی، با جعبه های پلاستیکی خالی شروع شد که هر کدام حدود یک فوت عرض و عمق و چهار اینچ ارتفاع داشتند. سرگی به یک بیوه سیاه اجازه داد تا به مدت یک هفته تار خودرا بسازد.
هنگامی که تار عنکبوت آماده شد، سرگی یک جیرجیرک مرده را در آن قرار داد. بیوه های سیاه به طعمه نزدیک شدند و آنرا لمس کردند. سپس، آنرا بین تارها پیچیدند اما این دفعه، سرگی قبل از این که عنکبوت ها فرصت پیدا کنند، طعمه را دزدید.
هنگامی که بیوه های سیاه به جستجوی طعمه های خود رفتند، گروه سرگی به محاسبه دفعات جستجوی هر عنکبوت پرداختند. سرگی اظهار داشت: هر جستجوی جدید، تصمیم عنکبوت برای ادامه جستجو است.
سرگی و گروهش از این مشاهدات، دو نتیجه گرفتند. ۱. عنکبوت ها قسمتی از تار را که جیرجیرک در آن قرار داشته است، جستجو کردند که خاطره ای از محل شکار را نشان می داد. ۲. هنگامی که سرگی طعمه را دزدید، عنکبوت ها بیشتر بدنبال طعمه هایی بودند که نسبت به خودشان بزرگتر بود. این نتیجه برای سرگی، نشانگر این مساله است که عنکبوت ها اغلب نسبت به طعمه ای واکنش بیشتری نشان می دهند که غذای مطمئن تری است.
گوردوس اظهار داشت: شواهد نشان می دهند که بیوه های سیاه به روشی عمدی درحال جستجو هستند. مردم اغلب بی مهرگان را ارگانیسم هایی بسیار انعکاسی تصور می کنند که خروجی آنها تابعی از ورودی است؛ در صورتیکه ما خاطرات پیچیده تری داریم اما معلوم شد که بندپایان نیز قادر به انجام دادن محاسبات شناختی بسیار پیچیده هستند که اگر به آن فکر کنید، خیلی حیرت انگیز نیست. آنها در محیط حرکت می کنند و می توانند بفهمند که در چه مکان و چه زمانی هستند. این یک توانایی بسیار باارزش برای تکامل است.
کراس اظهار داشت: در پژوهش های آینده ممکنست با آزمایش این مساله که عنکبوت ها چقدر می توانند این حافظه را در مورد طعمه حفظ کنند، نکات جالبی را یاد بگیریم. ما باید درک نماییم که مغزها قادر به انجام دادن چه کاری هستند. عنکبوت هایی که من با آنها کار می کنم، مغزهایی دارند که روی سر سوزن قرار می گیرند. با این وجود، این رفتار قابل توجه را می بینیم که مرا کاملا شیفته خود می کند.
این پژوهش، در مجله "Ethology" به چاپ رسید.
منبع: newweblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب