ناامیدی، سلاح روانی كشتار جمعی
نیو وبلاگ ناامیدی، سلاحِ روانیِ كُشتار جمعی
چند سال پیش آلن گرینسپن (Alan Greenspan) - رئیس سابق بانك مركزی آمریكا - در گفت وگویی با شبكهء CNN اظهار داشت كه تلاش می كند تا حتی الامكان از ظاهر شدن در برابر دوربین های تلویزیون پرهیز كند و از پذیرفتن مصاحبه ها امتناع ورزد. خبرنگار دلیلش را از او پرسید. او پاسخ داد كه حساسیت شغلی اش به صورتی است كه اگر روزی سرما خورده باشد و چهره اش كمی ژولیده تر و رنگ و رویش كمی بی حال تر از معمول باشد و یا لبخندی بر گوشهء لب ش نباشد٬ برداشت افكار عمومی این خواهد بود كه وضعیت اقتصادی كشور رو به افول است و انگیزهء تجارت و سرمایه گذاری در جامعه كاسته می شود و بلافاصله چند درصد بر بازار سهام و شاخص های بورس تاثیر منفی می گذارد. آلن گرینسپن مانند سایر سیاست مداران و اقتصاددانان خبره و كاركشتهء جهان به خوبی می داند كه «امیدواری» نه «محصول» یك اقتصاد پویا و با صلابت است كه خود از «عوامل» لازم و «علل» اصلی آن است. یا به عبارتی٬ امنیت روانی و روحیهء مثبت و انگیزهء سازندگی و علاقمندی به كار و خلاقیت و حس امیدواری در سطح جامعه است كه پیش نیاز حل مشكلات اقتصادی و سیاسی و قدم برداشتن در مسیر ییشرفت و توسعه است٬ نه برعكس. حال در شرایطی كه در كشورهای غربی چنین اهمیتی برای «امنیت روانی» جوامع خودشان قائل ند و با چنان حساسیتی از روحیه «امیدواری » شان حفاظت می كنند كه حتی «لبخند» نزدن كارشناسان اقتصادی در برابر دوربین های تلویزیون را امری مضر و مُخرب می دانند٬ امروز بیشترین هجمه های رسانه ای و سیاسی جریان های افراطی شان بر ضد همین «امنیت روانی» و روحیه «امیدواری» در جامعه ایران است. از زمانی كه دونالد ترامپ سكان دولت آمریكا را بدست گرفته٬ نه تحریم اقتصادی قابل ملاحظه ای بر ایران تحمیل كرده و نه ائتلاف بین المللی ضد ایران تشكیل داده و نه نهادهای بین المللی و ساز و كارهای آن ها را بر ضد ایران فعال كرده و نه هیچ عملیات نظامی ضد منافع ایران انجام داده است. اما با قرار دادن جامعهء ایران در یك فشار شدید روانی و احساس مدام ناامنی و اضطراب و بی ثباتی٬ چرخه های اقتصادی كشور را تا حد زیادی بی جان و بی رمق نموده است. تهدید به خروج از برجام هر ۹۰ روز یك بار٬ وضع محدودیت های سنگین ویزا و منع سفر برای شهروندان ایرانی به آمریكا٬ انتصاب شخصیت های جنگ طلب و افراطی و ضدایرانی در پست های كلیدی امنیتی و نظامی٬ استفاده از زبانی تحقیر آمیز و حساسیت برانگیز در مورد ایرانی ها - مانند بكار بردن اصطلاح «ملت تروریست» (Terrorist nation) یا «خلیج عربی» - همچون سیاست هایی هستند كه دولت كنونی آمریكا برای تزریق ناامیدی و تضعیف روحیهء ملی و تولید حس ناامنی و بی ثباتی در جامعهء ایران در پیش گرفته است. در جهت همین جنگ روانی٬ روزی نیست كه رهبران و فعالان سیاسی اپوزیسیون برانداز خارج از كشور و «كارشناسان» اتاق فكرهای ضدایرانی (مانند Washington institute و FDD) و «تحلیل گران» رسانه ها و شبكه های اجتماعی فارسی زبان٬ خبر از «سقوط» قریب الوقوع نظام سیاسی كشور و «فروپاشی» ناگزیر ساختارهای اقتصادی و «انحطاط» فرهنگی و اخلاقی جامعهء ایران برنامه تولید نكنند و ننویسند و سخن نرانند. پیام سیستماتیك آن ها به مردم داخل كشور در تمام اخبار و مقالات و تحلیل هایشان این است كه «روی پُلی كه در حال ویرانی است٬ خانه نمی سازند!» در داخل كشور هم جناح اصول گرا برای اثبات «بی كفایتی» رقیب سیاسی خود و جناح اصلاح طلب برای «امتیازگیری» از كانون های قدرت به منظور تحقق بخشیدن به مطالبات پایگاه اجتماعی خود و جامعهء آكادمیك برای «آسیب شناسی» / نقد معضلات اجتماعی و جامعهء هنری برای به تصویر كشیدن «رنج » مردم٬ بعضاً با همین آتش «ناامیدی» بازی می كنند و به حس بی ثباتی و ناامنی در جامعه دامن می زنند. امروز همهء جناح ها و جریان های داخل كشور باید به این توافق برسند كه «ناامیدی» را از زرادخانهء سیاسی خود حذف كنند و با یكدیگر وارد یك گفت وگوی واقعی و مذاكرهء سازنده بشوند و مشكلات كشور را با هم كاری و هم دلی و احترام به نظرات و سلیقه ها و مطالبات یكدیگر حل كنند. «ناامیدی» یك سلاح كُشتار جمعی است كه تر و خشك را با هم می سوزاند: انگیزهء اصلاح در درون را می خشكاند٬ قدرت مقاومت در برابر جنگ طلبان خارجی را محو می نماید٬ رغبت برای مبارزه با فساد و بی عدالتی را می سوزاند٬ حركت در مسیر توسعه و سازندگی را متوقف می سازد٬ و عزم ملی برای رشد و شكوفایی را پژمرده می كند: همان چیزی كه امروز ترامپ ها و بولتون ها و نتانیاهو ها و بن سلمان ها و انشعابات فارسی زبان شان به دنبالش هستند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب