اقامت طولانی در فضا چه تاثیری بر مغز فضانوردان می گذارد؟
نیو وبلاگ: اسكن مغزی فضانوردانی كه اقامت طولانی مدت در فضا را تجربه كرده اند نشان داده است تغییرات سریعی در ماده سفید مغز آنها بوجود آمده است.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از گیزمگ، امروزه سازمان های فضایی به دنبال فرستادن فضانوردان به ماموریت های دراز مدت به مریخ و راه اندازی گردشگری فضایی هستند، اما محیط فضا چه تاثیری بر بدن انسان می گذارد؟ این سوالی است كه ذهن دانشمندان ناسا را بیشتر از همه به خود مشغول كرده است.
مطالعه جدید و جالب محققان دانشگاه فلوریدا(UF) كوشیده است تا به این سوال پاسخ دهد و بعضی از تغییرات در مغز فضانوردان را قبل و پس از ماموریت های فضایی كشف كند.
این مطالعه توسط دانشمندان دانشكده فیزیولوژی كاربردی و حركت شناسی دانشگاه فلوریدا انجام شده است كه با همكاری مركز فضایی جانسون ناسا اسكن مغزی ۱۵ فضانورد مختلف ناسا را قبل و پس از انجام ماموریت تجزیه و تحلیل كردند.
ارزیابی اسكن ها تغییرات در ماده سفید مغز فضانوردان را در مناطق مربوط به حركت و اطلاعات حسی نشان داد. این تغییرات بعنوان زوال توصیف شده اند و طبق گفته های دانشمندان شبیه آن چیزی است كه به صورت طبیعی در پیری در بدن انسان رخ می دهد، با اینكه كه این تغییرات در فضا با سرعت بسیار بیشتری اتفاق می افتند.
اما شاید جالب ترین چیزی كه در این مطالعه به دست آمد شواهدی بود كه از مایعات مغزی جمع شده در مخ(cerebrum) بعد از پرواز فضایی خبر می داد. مخ بخش بزرگی از مغز است كه قشر مغز را در خود جای می دهد و حوض های مایع جمع آوری شده در زیر آن بدان مفهوم است كه مغز فضانوردان اساسا در ماموریت هایشان در فضای میكرو گرانشی در جمجمه شان شناور می شود.
"راشل سیدلر" استاد دانشكده بهداشت دانشگاه فلوریدا می گوید: ما می دانیم كه مایعات در مسافرت فضایی به سمت سر حركت می كنند. هنگامی كه عكس ها و ویدیوهای فضانوردان در فضا را مشاهده می كنید، چهره های آنها اغلب پف كرده به نظر می آید، چون كه حدودا گرانشی در آنجا وجود ندارد كه مایعات بدن آنها را به پایین بدن شان هدایت كند.
بنابراین دانشمندان بر این باورند كه این اثر، جایی كه كمبود جاذبه سبب تولید مایع اضافی در جمجمه می شود، امكان دارد عامل چیزی باشد كه بعنوان سندرم عصبی-عضلانی وابسته به سفر فضایی شناخته می شود. این سندرم منجر به اثرات فیزیولوژیكی بر بدن انسان می شود كه بر اثر سفر به فضا و اقامت طولانی مدت در آن اتفاق می افتد.
"سیدلر" می گوید: این سندرم می تواند بر روی عصب بینایی هم اثرگذار باشد و سبب تولید تغییرات بصری و صاف شدن برخی قسمت های چشم شود.
خوشبختانه دانشمندان بر این باورند كه زوال ماده سفید بعد از چند هفته بازگشت به زمین معكوس می شود و مغز می تواند خویش را بازیابی كند. البته اثرات این سندرم امكان دارد تا مدتی فضانوردان را درگیر كند.
دانشمندان می گویند حتی كم تحركی و بی تحركی در زمین هم تاثیر مشابهی بر روی بازوها و پاها دارد و منجر به كمتر شدن حس آنها و كندتر شدن انتقال احساس به مغز می شود.
"سیدلر" می گوید: شیوه زندگی خیلی از افراد دنیا هم اكنون بسیار كم تحرك است. البته تاثیر آن به اندازه اقامت در فضا نیست، اما اگر ما تحرك نداشته باشیم و بدن خویش را به كار نگیریم آثار مشابهی را تجربه خواهیم كرد.
این تحقیق در مجله JAMA Neurology انتشار یافته است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب