حفظ باروری مردان مبتلا به سرطان با انجماد بافت
به گزارش نیو وبلاگ دانشمندان دانشگاه پنسیلوانیا اعلام نموده اند با استفاده از بافت بیضه ای منجمد شده برای چندین دهه، امکان دارد بتوانند توان باروری مردان را بازگردانند.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از اس اف، طی این مطالعه محققان آزمایشاتی را روی موش ها انجام دادند و این حیوانات بعد از دریافت یک بافت کاشته شده که حدودا ربع قرن در سرما نگهداری شده و منجمد بود، با موفقیت اسپرم ایجاد کردند. محققان دانشگاه پنسیلوانیا می گویند این روش می تواند پسران جوانی که تحت درمان سرطان قرار می گیرند را قادر سازد تا در آینده صاحب فرزند شوند.
پزشکان می توانند اسپرم بیماران مرد بالغ را منجمد کنند اما پسران تا وقتی که به بلوغ نرسیده باشند نمی توانند آغاز به تولید سلول های جنسی بالغ کنند. در آن مرحله، تغییرات هورمونی در بدن سبب افزایش سطح تستوسترون می شود و سلول های بنیادی در بیضه ها را تحریک می کنند تا به اسپرم تبدیل شوند. شیمی درمانی و پرتودرمانی می تواند این سلول های بنیادی را کاهش داده و در نتیجه سطح اسپرم پایین و ناباروری را در مردان به دنبال داشته باشد.
دکتر "اُین ولان"(Eoin Whelan) محقق اصلی این مطالعه اظهار داشت: نتایج مطالعه ما نشان داد که سلول های بنیادی اسپرماتوگونیال(SSC) موش را میتوان به صورت موفقیت آمیزی برای بیشتر از ۲۰ سال منجمد کرد و سپس آنها را به حیوان گیرنده نابارور پیوند زد و توانایی تولید اسپرم را در آنها احیا کرد. البته قابل ذکر است این کار گرچه شدنی است اما با سرعت کمتری صورت می گیرد. این روش می تواند روشی برای بازیابی توان باروری از دست رفته در پسرانی باشد که قبل از بلوغ به علت مبتلا شدن به سرطان تحت درمان قرار گرفته اند.
محققان این مطالعه اعلام کردند پزشکان می توانند پیش از شروع شیمی درمانی، بافت بیضه را برای کاشت مجدد نهایی، برداشته و منجمد کنند.
مدت زمان بقای این بافت ها چقدر است؟
این بافت حاوی سلول های بنیادی است. سه سال پیش، یک بچه میمون ماکاک بعد از انجماد کوتاه مدت بافت بیضه به دنیا آمد. با این وجود برای پسران جوان مبتلا به سرطان، کاشت مجدد امکان دارد تا یک دهه یا بیشتر بعد از برداشت امکان پذیر نباشد.
این امر سبب ایجاد یک سوال در ذهن می شود و آن این است که پس عمر سلول های بنیادی اسپرماتوگونیال چقدر است و تا چه مدت می توانند زنده بمانند. نرخ بقای افراد مبتلا به سرطان در دوران کودکی در حال افزایش می باشد. اما یکی از مهم ترین عارضه های جانبی جدی که این افراد در ادامه زندگی با آن مواجه خواهند شد، کاهش باروری است.
در نخستین مطالعه در نوع خود، محققان سلول های بنیادی اسپرماتوگونیال موش را که به مدت بیشتر از ۲۳ سال در آزمایشگاه منجمد شده بودند، ذوب کردند. در گام بعد محققان آنها را در موش های نابارور که به صورت ژنتیکی مهندسی شده بودند تا پاسخ ایمنی نداشته باشند(در غیر این صورت بافت خارجی را پس می زند) قرار دادند.
سلول های بنیادی اسپرماتوگونیال منجمد طولانی مدت، پروفایل های بیان ژن مشابهی با نمونه هایی داشتند که تنها برای چند ماه منجمد شده بودند. آنها توانستند در بیضه موش کلنی سازی کنند و تمام انواع سلول های لازم برای تولید موفقیت آمیز اسپرم را تولید کنند. تمامی سلول های بنیادی اسپرماتوگونیال از یک موش تکی به وجود آمده بودند. با این وجود، آنها به اندازه همتایان جوان تر نمونه های بافتی که به تازگی برداشت شده بودند، اسپرم تولید نکردند.
هنوز فاصله بسیاری تا آزمایشات انسانی وجود دارد
نتایج این مطالعه که در مجله"PLOS Biology" انتشار یافته است، چندین پیامد مهم دارد. نویسندگان طی این مطالعه به اهمیت آزمایش میزان زنده ماندن سلول های بنیادی اسپرماتوگونیال به جای تکیه بر نشانگرهای زیستی بیوشیمیایی یا سلولی برای تعیین پتانسیل سلول های منجمد شده، اشاره کردند. محققان می گویند که امکان زنده ماندن این سلول ها به هیچ وجه در طول انجماد طولانی مدت از بین نمی رود و این بدان معناست که امکان دارد بتوان محرک های کلیدی از دست دادن زیست پذیری را شناسایی و کم کرد تا گزینه های باروری پسرانی که تحت درمان سرطان دوران کودکی هستند، بهبود یابد.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب