ترسناك ترین لحظاتی كه در پروازهای فضایی رقم خورده اند
از برخورد صاعقه به موشک آپولو۱۲ تا آتشسوزی در ایستگاه فضایی روسیه
نیو وبلاگ: به گزارش نیو وبلاگ، پروازهای فضایی همیشه لحظات شگفت انگیزی را به همراه داشته اند اما این سفرها خالی از خطر نیستند. در این گزارش، به ۲۵ مورد از لحظات ترسناکی می پردازیم که طی پروازهای فضایی پیش آمده اند و فضانوردان را تهدید کرده اند.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، ثبت رکورد پروازهای فضایی انسان نیازمند یک ذهنیت انتقادی است. سیستم های کلیدی آزمایش شده اند و فضانوردان، دوره های آموزشی اضطراری را پشت سر می گذارند. همه این کارها به منظور آماده شدن برای مواقعی صورت می گیرند که هنگام پرتاب شدن به فضا یا حضور یافتن در فضا، همه چیز اشتباه می شود.
این ۲۵ موقعیت اضطراری در فضا، از فضای مداری گرفته تا زمین، زمان های سختی را در شاتل فضایی، ایستگاه فضایی بین المللی و برنامه های فضایی بین المللی نشان می دهند. در هر موردی که در این گزارش نشان داده شده است، آموزش، خلاقیت و کمی شانس برای غلبه بدون تلفات بر یک مشکل جدی، کاملا با هم ترکیب شده اند.
باآنکه هیچ کس در هیچ یک از این حوادث صدمه ندید اما این لحظات ترسناک، ارزش آموزش خوب فضانوردان را نشان می دهند.
برای اطمینان، ما فقط می توانیم بخشی از سناریوهای پرواز فضایی را در این لیست ببینیم. بعضی از آنها جزئیاتی را در مورد مشکلات بیشتری طی سال ها در بر دارند اما آژانس های فضایی از حوادثی مانند این موارد و حوادث مرگبار فضایی، درس هایی آموخته اند و آنها را برای مأموریت های آینده اجرا کرده اند تا پرواز فضایی را کمی ایمن تر کنند.
غرق شدن فضاپیمای ناسا
دومین پرواز فضایی انسانی ناسا به صورت غیرمنتظره ای، به سقوط فضاپیمای "لیبرتی بل۷"(Liberty Bell ۷) برنامه "مرکوری"(Mercury) به اعماق اقیانوس اطلس، کمی بعد از پرتاب منتهی شد. یک مشکل در فضاپیما، کمی بعد از سقوط در ۲۱ ژوئیه ۱۹۶۱ سبب شد که آب به درون فضاپیما سرازیر شود. "گاس گریسوم"(Gus Grissom)، فضانورد این مأموریت در حالیکه با لباس فضایی خود شنا می کرد، از فضاپیمای درحال غرق شدن فرار کرد.
گریسوم نجات یافت اما بالگردی که قرار بود لیبرتی بل ۷ را بازیابی کند، نتوانست فضاپیما را بیرون بیاورد. لیبرتی بل ۷ سرانجام در ۲۰ جولای ۱۹۹۹، از عمق ۴۵۰۰ متری زیر آب بازیابی شد.
حسگر کاذب در فرود اولین مأموریت مداری ناسا
سومین پرواز فضایی انسانی ناسا در ۲۰ فوریه ۱۹۶۲ هم با مشکلات فرود مواجه گردید اما این مشکلات از نوع متفاوتی بودند. به قول ناسا، کنترل گرهای مأموریت طی پرواز فضایی، نشانه ای در خصوص این دریافت نمودند که سپر حرارتی و کیسه فرود فشرده امکان دارد در فضاپیمای معروف به "فرندشیپ۷"(Friendship ۷) شل شده باشند.
چاره این مشکل، هوشمندانه بود. این چاره، به کار بردن مجموعه ای از موشک های "پَس ران"(Retrorocket) بود که معمولاً برای کند کردن فضاپیما هنگام ورود مجدد طراحی شده بودند. قرار بود این مجموعه پرتاب شود اما مرکز کنترل مأموریت از "جان گلن"(John Glenn)، فضانورد آمریکایی خواست که مجموعه را در فرندشیپ۷ حفظ کند؛ به این امید که تسمه ها سپر حرارتی فضاپیما را نگه دارند.
گلن بعدا به یاد آورد که هنگام ورود مجدد، تکه های شعله وری از موشک های پَس ران درحال سوختن وجود داشت اما او به سلامت از این شرایط عبور کرد و بعدا نشان داد که نشانگر نادرست عمل کرده است.
به دام افتادن فضانورد شوروی هنگام پیاده روی فضایی
در پیاده روی فضایی ۱۲ دقیقه ای که اولین فعالیت بیرون از فضاپیمای بشر در نوع خود بود، به سرعت مشکلاتی به وجود آمد. در ۱۸ مارس ۱۹۶۵، "الکسی لئونوف"(Alexei Leonov)، فضانورد اتحاد جماهیر شوروی متوجه شد که لباس فضایی او آن قدر سفت است که به او اجازه نمی دهد تا به داخل فضاپیمای "وسخود۲"(Voshkod ۲) بازگردد که همکارش "پاول بلیایف"(Pavel Belyayev) منتظر او بود.
لئونوف بعدها توضیح داد: بعد از هشت دقیقه شناور بودن، به وضوح احساس کردم که حجم لباس فضایی من تغییر کرده است. نوک انگشتانم دیگر نوک دستکش را احساس نمی کردند و پاهایم در چکمه هایم شناور بودند اما نکته اصلی این بود که نمی توانستم دوربینم را روشن کنم.
لئونوف بدون این که به مرکز کنترل زمینی چیزی بگوید، بی سر و صدا هوا را از لباس فضایی خود خارج کرد تا سالم به داخل برگردد. تاخیرهای در رابطه با پیاده روی فضایی، مشکلاتی را در فرود آمدن پیش آورد که در توضیح حادثه بعد ذکر شده اند.
فرود وسخود۲ در جنگل سیبری در سال ۱۹۶۵
حتی بعد از پیاده روی فضایی، ماجراجویی تمام نشده بود. وسخود۲ به سبب مشکلاتی که در فعالیت پرحادثه بیرون از فضاپیما وجود داشت، با ۴۶ ثانیه تاخیر در فرود مواجه گردید.
بروز این تأخیر کوچک در زمان بندی، نتیجه بزرگی برای منطقه فرود آنها داشت چونکه فضاپیما در فاصله ۳۸۶ کیلومتری از جایی فرود آمد که باید در آن قرار می گرفت.
یک روز زمستانی اواسط ماه مارس بود که آنها فرود آمدند. در نتیجه، دو فضانورد یک شب در شرایط سرد و با حداقل تجهیزات بقا منتظر ماندند تا نیروهای نجات روز بعد بتوانند به آنها برسند.
توقف پرتاب "جمینای۶" روی سکو
مأموریت "جمینای۶"(Gemini ۶) ناسا معروف به "جمینای آ۶"(Gemini ۶A) درست پس از آن که تصور می شد، مقرر است پرتاب شود، یک شکست سخت را روی سکوی پرتاب تجربه نمود. کمی بیشتر از یک ثانیه بعد از روشن شدن موتورها، یک کابل الکتریکی خیلی زود جدا شد و پرتاب به صورت خودکار در ۱۲ دسامبر ۱۹۶۵ متوقف گردید.
"والی شیرا"(Wally Schirra) و "توماس استافورد"(Thomas Stafford)، خلبانان باتجربه تصمیم گرفتند فضاپیمای خویش را از موشک دور نکنند. آنها در حالیکه روی صندلی های خود نشسته بودند، می توانستند احساس کنند که موشک هنوز روی زمین است و پرتاب می تواند یک خطر بزرگ باشد. شیرا بعدا اظهار داشت که گرفتن این تصمیم در چند ثانیه سخت بوده چونکه خطر انفجار یک موشک با سوخت کامل روی سکو هم وجود داشته است.
وضعیت اضطراری بعد از اولین بارگیری فضاپیما
فضانوردان مأموریت "جمینای۸"(Gemini ۸) ناسا در ۱۶ مارس ۱۹۶۶ با یک نقطه عطف پرواز فضایی روبه رو شدند. این نقطه عطف، اولین باری بود که آنها به یک وسیله معروف به "آگنا" (Agena) در فضا متصل شدند. این لحظه بزرگی در بین تلاشهای ناسا برای قرار دادن انسان ها در ماه بود چونکه به استفاده از فضاپیماهای بسیاری نیاز داشت اما کمی بعد همه چیز جدی شد.
یک رانشگر در فضاپیمای جمینای باز مانده بود و سوخت را به فضا پخش می کرد و چرخش فضاپیما را سرعت می داد. "نیل آرمسترانگ"(Neil Armstrong) و "دیو اسکات"(Dave Scott)، با تصور اینکه آگنا مقصر است، از اتصال خارج شدند و بزودی دریافتند که با سرعت یک مرتبه در ثانیه درحال چرخش هستند. خطر بیهوشی و فروپاشی فضاپیما وجود داشت.
همان گونه که سال ۲۰۱۸ در فیلم "نخستین انسان"(First Man) نشان داده شد، آرمسترانگ در نهایت موتورهای سیستم فرود را فعال کرد تا چرخش را متوقف نماید. او مأموریت را متوقف کرد اما جان خدمه را نجات داد. آرمسترانگ در سال ۱۹۶۹، اولین فرود "آپولو۱۱"(Apollo ۱۱) روی ماه را فرمان دهی کرد.
کمبود سوخت "آپولو۱۱" هنگام فرود آمدن روی ماه
رویکرد نهایی آپولو۱۱ در ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹ قرار بود این باشد که در مکانی از پیش تعیین شده در ماه فرود بیاید اما "فرودگر قمری ایگل"(Eagle lunar lander)، در راه با موانعی روبه رو شد. این فرودگر حدودا پنج اخطار را به صدا درآورد که نشان می دادند کامپیوتر آن بیش از حد بارگذاری شده است. مرکز کنترل مأموریت دریافت که ادامه آن بی خطر است. سپس، فضانوردان متوجه شدند که درحال فرود آمدن در منطقه ای هستند که کاملا صخره ای است.
نیل آرمسترانگ همراه با باز آلدرین، کنترل دستی فضاپیما را به دست گرفت و مجبور شد با آن در اطراف صخره ها و در صاف ترین منطقه ای که می توانست پیدا کند، مانور دهد. همان گونه که آلدرین در مصاحبه با گاردین گفت، آرمسترانگ به خاطر کمبود سوخت، فرودگر ایگل را به آرامی روی سطح قرار داد در حالیکه فرودگر احیانا برای ۱۵ ثانیه دیگر سوخت داشت.
اصابت صاعقه به موشک "آپولو۱۲"
در اولین دقیقه بعد از پرتاب در ۱۴ نوامبر ۱۹۶۹، مأموریت "آپولو۱۲"(Apollo ۱۲) ناسا دو بار مورد برخورد صاعقه قرار گرفت که بشدت بر موشک "سترن۵"(Saturn V) و فضاپیما تاثیر گذاشت. بعضی از اثرات دائمی در فضاپیما مشاهده شد و شامل از دست دادن ۹ سنسور غیر ضروری بود.
"جان ارون"(John Aaron)، کنترل گر پرواز، الگوی خطاهای شبیه سازی پرواز را طی آموزش برای مأموریت تشخیص داد و می دانست که چگونه به این مشکل رسیدگی کند. او می دانست که مشکل، سیستم تجهیزات تهویه سیگنال است و دستوری را برای بازنشانی سیستم به خدمه ارسال کرد. این موشک به سلامت به مدار زمین رسید و بعد از چند بازرسی، آپولو۱۲ برای فرود آمدن روی ماه در ۱۹ نوامبر به کار خود ادامه داد.
انفجار فضاپیما در مأموریت "آپولو۱۳"
مشکلات در ارتباط با مأموریت "آپولو۱۳"(Apollo ۱۳) در آوریل ۱۹۷۰ گسترده هستند و ساخت فیلم آپولو۱۳ در سال ۱۹۹۵ و انتشار کتاب های بسیاری را در مورد این حادثه به همراه داشتند.
قبل از پرتاب در ۱۱ آوریل ۱۹۷۰، یک نقص در مخزن اکسیژن وجود داشت. طی یک روش معمول برای مخلوط کردن گاز در مخزن که برای پیشگیری از ته نشین شدن اکسیژن در لایه ها لازم بود، مخزن پاره شد. این انفجار، بخشی از ماژول خدمات فضاپیما را منفجر کرد که برق و سوخت ماژول معروف به "اودیسه"(Odyssey) را تأمین می کرد.
مأموریت هنوز در راه خود به سمت ماه بود. فضاپیما که به وضوح مجبور به لغو فرود شد، با بهره گیری از یک موتور پشتیبان روی ماژول سالم ماه به نام "Aquarius"، مجبور شد ماه را دور بزند و به زمین بازگردد. خدمه "جیم لاول" (Jim Lovell)، "فرد هیز" (Fred Haise) و "جک سویگرت" (Jack Swigert)، با یک سفر چند روزه روبه رو و قبل از فرود ایمن در ۱۷ آوریل، با خستگی، بیماری و مشکلات فنی دست و پنجه نرم کردند.
پیاده روی های فضایی دشوار فضانوردان برای تعمیر ایستگاه فضایی صدمه دیده
اولین ایستگاه فضایی ناسا به نام "اسکای لب"(Skylab)، در ۱۴ مه ۱۹۷۳ به مدار زمین پرتاب شد. هنگام پرتاب، یک سپر ریزشهاب سنگ به صورت تصادفی باز شد و در این فرایند، یک آرایه خورشیدی را پاره کرد و به دیگری لطمه زد. حالا ناسا یک ایستگاه فضایی کم قدرت و درحال گرم شدن بیش از حد در مدار داشت که برای تعمیر آن به خدمه حرفه ای نیاز بود.
"پیت کنراد"(Pete Conrad)، کهنه سرباز آپولو ۱۲ همراه با "پائول ویتز"(Paul Weitz) و "جوزف کروین"(Joseph Kerwin)، ۱۰ روز بعد از اسکای لب، طی یک مأموریت اساسی برای بازگرداندن ایستگاه به حالت سکونت پرتاب شدند. برای رفع این مشکل، یک مجموعه از پیاده روی های فضایی دشوار انجام شد اما خدمه در نهایت یک سایه بان خورشیدی را نصب، آرایه صدمه دیده را مستقر و سپس مأموریت علمی خویش را شروع کردند. بدین ترتیب، اسکای لب میزبان سه خدمه بود.
پایان مأموریت اسکای لب هم مطابق برنامه پیش نرفت چونکه بعد از یک مجموعه تأخیرها برای بالا بردن مدار، ایستگاه با سرعتی بیشتر از آنچه انتظار میرفت، باردیگر وارد شد. قطعات اسکای لب در ۱۱ ژوئیه ۱۹۷۹ به صورت تصادفی در استرالیا و مناطق اطراف آن باریدند اما به کسی صدمه ای نرسید.
بخارات سمی فضاپیمای آپولو-سایوز
"پروژه آزمایشی آپولو-سایوز"(Apollo-Soyuz Test Project) برای اولین بار اهالی آمریکا و شوروی را در مدار گرد هم آورد تا شاهد پیوستن موفقیت آمیز فضاپیمای آپولو و "سایوز"(Soyuz) در ۱۷ ژوئیه ۱۹۷۵ باشند. طی این مأموریت، پنج نفر به مدت دو روز با هم روی فعالیتهای تشریفاتی و علمی کار کردند.
طبق گفته "انجمن فضایی ملی آمریکا"(NSS)، سه فضانورد ناسا طی ورود مجدد فراموش کردند که سیستم کنترل واکنش خویش را خاموش کنند و در نتیجه، به صورت تصادفی در معرض دو گاز سمی هیدرازین و تتروکسید نیتروژن قرار گرفتند. "تام استافورد"(Tom Stafford)، کهنه سرباز آپولو ۱۰، ماسک های اضطراری اکسیژن را برای مساعدت با خدمه خود پیدا کرد. "دکه اسلایتون"(Deke Slayton) توانست خویش را بپوشاند اما "ونس برند"(Vance Brand) برای مدت کوتاهی از هوش رفت. هیچ یک از فضانوردان به شکل جدی صدمه ندیدند.
اسلایتون در بیوگرافی خود نوشت که هنگام فرود آمدن، به گروههای بازیابی که در بیرون از پنجره در انتظار بودند، علامت تایید نشان داده است. وی ادامه داد: من علامت دادم که همه چیز خوب است که البته این طور نبود اما همه در بیرون فکر می کردند که چنین است. بنابراین، تلاش خاصی برای خارج کردن ما از ماژول وجود نداشت.
ایستگاه فضایی که خاموش شد و در فضا حرکت کرد
ایستگاه فضایی شوروی معروف به "سالیوت۷"(Salyut ۷) در ۱۹ آوریل ۱۹۸۲، در ادامه مجموعه ای چشم گیر از ایستگاه های فضایی شوروی به فضا پرتاب شد. باآنکه یافتن اطلاعات در مورد خیلی از این امکانات دشوار است اما هم اکنون می دانیم که سالیوت۷ در سال ۱۹۸۵ با قطعی برق مواجه گردید که از دست رفتن آنرا به همراه داشت.
تعمیرات فضایی سالیوت۷ با خدمه "سایوز تی-۱۳"(Soyuz T-۱۳) متشکل از "ولادیمیر جانیبکوف"(Vladimir Dzhanibekov) و "ویکتور ساوینیخ"(Viktor Savinykh)، فضانوردان شوروی در ژوئن ۱۹۸۵ انجام شد. روس ها نجات ایستگاه فضایی را در فیلم سالیوت۷ سال ۲۰۱۷ به نمایش گذاشتند.
نخستین توقف شاتل فضایی ناسا روی سکوی پرتاب
اولین توقف شاتل فضایی ناسا تنها چهار ثانیه پیش از این که شاتل "STS-۴۱D" به فضا پرتاب شود، صورت گرفت. نقص در یکی از سه موتور شاتل فضایی سبب خاموش شدن کامپیوتر آن در ۲۶ ژوئن ۱۹۸۴ شد. ناسا نوشت: این اولین باری بود که یک پرتاب فضایی انسانی بعد از آغاز کار موتورها گرفتار توقف شد.
مهندسان، شاتل را به ساختمان مونتاژ وسایل نقلیه در نزدیکی "مرکز فضایی کندی"(KSC) ناسا آوردند تا شاتل را از مخزن خارجی و تقویت کننده های موشک جامد آن جدا کنند و به این مشکل بپردازند. شاتل برای اقدامات پرتاب بیشتر، به سکوی پرتاب بازگشت. تلاش باردیگر برای پرتاب در ۲۹ اوت به سبب مشکل نرم افزاری، بی اثر ماند اما تلاش بعدی در ۳۰ اوت، فضاپیمای "دیسکاوری" (Discovery) را بدون هیچ مشکلی به فضا پرتاب کرد.
برپایه گزارش "Space Safety Magazine"، حداقل شش توقف برای شاتل وجود داشت؛ همچون توقف در ۲۹ ژوئیه ۱۹۸۵ که دلیل آن، خاموش شدن قبل از موعد موتور بود.
دردسر شاتل فضایی هنگام اتصال به ایستگاه فضایی "میر" روسیه
دو سنسور شاتل فضایی "STS-۷۴" در ۱۵ نوامبر ۱۹۹۵، درست زمانی که شاتل درحال نزدیک شدن نهایی خود به "ایستگاه فضایی میر"(Mir space station) بود، گرفتار مشکل شد.
"کریس هادفیلد"(Chris Hadfield)، فضانورد کانادایی به شرکت رسانه ای "بازفید"(Buzzfeed) اظهار داشت: یکی از حسگرها نشان داد که در فاصله ۱۰ متری هستیم و دیگری به ما اظهار داشت که در فاصله شش متری قرار داریم. یا هر دوی آنها اشتباه می کنند یا یکی از آنها کاملا در اشتباه است.
هادفیلد از کرنومتر برای محاسبه سرعت شاتل استفاده نمود. این کار به او امکان داد تا به همراهانش بگوید که چه زمانی رانشگرها را شلیک کنند.
آتش سوزی در ایستگاه فضایی روسیه
به قول ناسا، شش خدمه ساکن در میر، در ۲۴ فوریه ۱۹۹۷ چند دقیقه بعد از وقوع آتشسوزی به سبب نقص در سیستم تولید اکسیژن، در معرض خطر قابل توجهی قرار گرفتند. شعله های آتش در سرتاسر ایستگاه فضایی میر دود ایجاد کرد و رسیدن به یکی از دو کپسول سایوز موجود برای فرار غیر ممکن شد.
ناسا نوشت: باآنکه محدودیت های محل وقوع آتشسوزی، مبارزه را دشوار می کرد اما خدمه با کار تیمی و حفظ خونسردی، بر آن غلبه کردند و شعله ها را خاموش کردند؛ بدون این که به ساختار ایستگاه صدمه ای وارد شود. سیستم های پشتیبانی حیات ایستگاه، فضای آنرا از دود سمی طی چند ساعت پاکسازی کردند؛ بدون این که صدمه ماندگاری به اعضای خدمه وارد شود. درس های آموخته شده از این حادثه، در طراحی و عملیات ایستگاه فضایی بین المللی هم استفاده شد.
برخورد فضاپیما با ایستگاه فضایی روسیه
دو مورد برخورد فضاپیمای "پروگرس" با ایستگاه فضایی میر رخ داد که یک برخورد جزئی در سال ۱۹۹۴ و سپس، یک برخورد جدی تر در ۲۵ ژوئن ۱۹۹۷ صورت گرفت. روسیه می خواست طی مأموریت دوم به نام "پروگرس ام-۳۴"(Progress M-۳۴)، توانایی فضانوردان را برای اتصال به تنهایی، به جای استفاده از سیستم خودکار آزمایش کند.
"واسیلی تسیبلیف"(Vasily Tsibliyev)، فضانورد این مأموریت که قادر به تشخیص دقیق فضاپیما در یک ویدیو نبود، به صورت تصادفی پروگرس را به سمت یک صفحه خورشیدی و ماژول "اسپکتر" (Spektr) ایستگاه فضایی فرستاد و پروگرس با آنها برخورد کرد. این سقوط سبب ایجاد مجموعه ای از مشکلات مانند نشت و چرخش شد که مورد دوم، توانایی آرایه های خورشیدی را برای جمع آوری نیرو کم کرد. خدمه ای که با کنترل زمینی روسیه کار می کردند، ایستگاه را ظرف ۴۸ ساعت به صورت کامل تثبیت کردند.
حوادث مختلف دیگری هم در ارتباط با ایستگاه فضایی میر در پروازهای فضایی انسانی وجود دارد؛ مانند فرود ناموفق خدمه "Soyuz TM-۵" در ششم سپتامبر ۱۹۸۸ که بعدا حل شد، مشکلات عایق کاری و قفل هوا در "Soyuz TM-۹" در سال ۱۹۹۰ و یک فضاپیمای دیگر پروگرس در ۲۱ مارس ۱۹۹۱. همینطور ایستگاه فضایی میر، مشکلات دوره ای پیرامون زباله و نیرو داشت اما همچنان بعنوان یک بستر آزمایشی پرارزش برای اقامت بلندمدت در فضا عمل می کرد.
پاشیده شدن آمونیاک روی لباس فضانورد ناسا
"باب کربیم"(Bob Curbeam)، فضانورد ناسا، طی پیاده روی فضایی در ۱۰ فوریه ۲۰۰۱ مانع نشت دریچه آمونیاک شد که سبب شد آمونیاک روی لباس فضایی او بریزد. لباس فضایی، او را از مشکلات فوری در رابطه با گاز محافظت کرد و به او امکان داد تا روی تعمیر نشتی تمرکز کند. ناسا از او خواست که حدود سه ساعت در بیرون از ایستگاه فضایی بین المللی بماند.
کربیم که بعد از این پیاده روی فضایی دیگری را هم انجام داد، اظهار داشت که در آن سفر پرحادثه، افکار منفی نداشت. وی ادامه داد: این طور نبود که فکر کنم من می میرم، بلکه فکر می کردم کاری برای انجام دادن دارم.
از دست دادن فوم در مخزن شاتل فضایی ناسا
بعد از وقایع از دست دادن شاتل فضایی "کلمبیا"(Columbia) و مرگ هفت خدمه آن در سال ۲۰۰۳، ناسا تغییرات بسیاری را در طراحی شاتل فضایی و روش های پرواز با آن انجام داد. تجهیزات ایمنی شامل دوربین های اضافی هنگام پرتاب بودند تا به بررسی از دست دادن فوم بپردازند چونکه یک تکه فوم، سوراخ مرگباری را در بال کلمبیا بوجود آورده بود.
هنگام پرتاب مأموریت "STS-۱۱۴" در ۲۶ ژوئیه ۲۰۰۵، دوربین های خودکار، ریختن فوم از مخزن خارجی را ثبت کردند. فضانوردان ناسا در تصاویر ثبت شده، فقدان فوم را تایید کردند.
ناسا قبل از کوشش برای پرتاب آزمایشی یک شاتل دیگر در چهارم ژوئیه ۲۰۰۶، تغییرات بیشتری را در طراحی مخزن اعمال کرد که با موفقیت به پایان رسید و به ناوگان شاتل فضایی امکان داد تا کار را از سر بگیرند. این مأموریت در ژوئیه ۲۰۱۱ بازنشسته شد و در حدود ۲۰ پرواز باقیمانده، هیچ حادثه مهم دیگری رخ نداد.
تعمیر یک آرایه خورشیدی در ایستگاه فضایی بین المللی
هنگامی که یک آرایه خورشیدی ایستگاه فضایی بین المللی هنگام استقرار در سال ۲۰۰۷ گیر کرد، ناسا یکی از باتجربه ترین افراد خویش را برای رفع این مشکل فرستاد. "اسکات پارازینسکی"(Scott Parazynski)، فضانورد ناسا در سوم نوامبر ۲۰۰۷، هفت ساعت و ۱۹ دقیقه را بیرون از ایستگاه در کنار یک پنل خورشیدی شارژ شده گذراند و روی یک تکیه گاه که به یک بازوی رباتیک متصل بود، کار کرد.
پارازینسکی، یک سیم گیر کرده را برید و تثبیت کننده هایی را نصب کرد که برای تقویت ساختار و پایداری آرایه خورشیدی صدمه دیده طراحی شده اند.
"داگ ویللاک"(Doug Wheelock)، فضانورد ناسا و همکار پارازینسکی هم نقش مهمی بر عهده داشت و میزان فاصله پارازینسکی از آرایه را پیگیری کرد. همراه شدن تلاش آنها با کنترل زمینی، به آرایه امکان داد تا با موفقیت مستقر شود.
نخستین فضانورد کره ای در فضاپیمای سایوز
سه خدمه "Soyuz TMA-۱۱" هنگام فرود آمدن در ۱۹ آوریل ۲۰۰۸، به صورت قابل ملاحظه ای از مسیر خود خارج شدند. "یوری مالنچنکو"(Yuri Malenchenko)، فضانورد روسیه، "پگی ویتسون"(Peggy Whitson)، فضانورد ناسا و "سو یون یی"(So-yeon Yi)، فضانورد کره جنوبی، تحت یک حالت بالستیک پشتیبان فرود آمدند.
پگی ویتسون در مورد این فرود که خدمه از آن به سلامت بیرون آمدند، اظهار داشت: زیبا و بسیار دراماتیک بود.
از کنترل خارج شدن چتر نجات در ارتفاع بالا
"فلیکس باومگارتنر"(Felix Baumgartner)، فضانورد اتریشی در ۱۴ اکتبر ۲۰۱۲ یک پرش شدید را در ارتفاعات انجام داد که او را در یک چرخش فرو برد. او بعد از پریدن از یک بالن در ارتفاع ۳۹ هزار متری بر فراز جنوب شرقی نیومکزیکو، رکورد ارتفاعی را که ۵۰ سال پابرجا بود، شکست و در طول مسیر با مشکل مواجه گردید.
دوربین های شرکت "ردبول"(Red Bull) که حامی این رویداد بود، چند ثانیه بعد از فرود عکس گرفتند که نشان داد چترباز باتجربه به تنهایی موفق شده مشکل را اصلاح نماید. او چهار دقیقه را در سقوط آزاد گذراند و سپس، با چتر نجات به زمین فرود آمد.
نفوذ آب به داخل کلاه ایمنی فضانورد
دومین راهپیمایی فضایی برای "لوکا پارمیتانو"(Luca Parmitano)، فضانورد آژانس فضایی اروپا، در ۱۶ ژوئیه ۲۰۱۳ با نشت جدی مواجه گردید. پارمیتانو به مرکز کنترل مأموریت اطلاع داد که آب سرد را پشت سر خود احساس می کند.
باآنکه ناسا فکر می کرد که مشکل از کیسه نوشیدنی است اما نشت آب ظاهرا از منبع دیگری صورت گرفته بود. گردش آب در اطراف سر پارمیتانو شروع شد و او را وادار کرد تا به داخل ایستگاه فضایی بین المللی بازگردد.
پارمیتانو، خلبان سابق نیروی هوایی ایتالیا و اولین ایتالیایی که به فضا قدم گذاشت، طی یک مصاحبه رسانه ای که بعد از پایان پیاده روی فضایی انجام شد، اظهار داشت: برای چند دقیقه یا شاید بیشتر از چند دقیقه، من تجربه کردم که بودن در تنگ ماهی از دیدگاه ماهی قرمز چگونه است.
ناسا بعدا این نشت را به یک مشکل در مایع خنک کننده لباس فضایی ربط داد و طی روند تحقیقات، پیاده روی های فضایی را برای چند ماه به حالت تعلیق درآورد.
توقف موشک سایوز حامل دو سرنشین هنگام پرتاب
وجود یک سنسور ناقص شده روی موشک سایوز سبب شد تا دو نفر در ۱۱ اکتبر ۲۰۱۸ گرفتار مشکل شوند. "نیک هگ"(Nick Hague)، فضانورد ناسا و "آلکسی اوچینین"(Alexey Ovchinin)، فضانورد ناسا به جای پیوستن به خدمه "اکسپدیشن۵۷"(Expedition ۵۷) در ایستگاه فضایی بین المللی، باردیگر به زمین بازگشتند. هیگ و اوچینین صدمه ای ندیدند و در سال ۲۰۱۹، یک پرواز فضایی دیگر را انجام دادند.
این نکته قابل توجه است که پروازهای فضایی صورت گرفته با سایوز، بعد از بررسی های روسیه و اجرای یک تعمیر مهندسی، با موفقیت و به سرعت از سر گرفته شدند. مأموریت خدمه بعدی، زودتر از موعد مقرر در سوم دسامبر ۲۰۱۸ پرتاب شد و سه نفر دیگر را بدون حادثه به ایستگاه فضایی بین المللی برد.
"دیوید سن ژاک"(David Saint-Jacques)، فضانورد کانادایی قبل از پرتاب خود در سوم دسامبر اظهار داشت: این توقف سبب شد که من در مورد روشی که روس ها برای طراحی فضاپیمای سایوز به کار برده اند، بیشتر احساس اطمینان کنم. این فضاپیما بسیار قوی است.
این توقف، سومین مورد برای سایوز بود.
شلیک اشتباه ماژول روسی ایستگاه فضایی بین المللی
"راب ناویاس"(Rob Navias)، سخنگوی وقت ناسا اظهار داشت که اندکی بعد از اتصال یک ماژول جدید روسی به ایستگاه فضایی بین المللی در ۲۹ ژوئیه ۲۰۲۱، پیشران های این ماژول معروف به "ناوکا" (Nauka)، سهوا و غیرمنتظره شلیک کردند. در نهایت مشخص شد که این حادثه، ایستگاه فضایی را ۵۴۰ درجه کج کرده و یک موقعیت اضطراری نادر را برای فضاپیما بوجود آورده است.
ایستگاه به سرعت توسط کنترل کنندگان روسی اصلاح گردید و به قول "جوئل مونتالبانو"(Joel Montalbano)، مدیر برنامه ایستگاه فضایی بین المللی، خدمه متوجه هیچ چیز بدی نشدند. مونتالبانو اظهار داشت: ما از خدمه پرسیدیم که آیا ایستگاه فضایی لرزید یا چیزی شبیه به آن رخ داد. پاسخ منفی بود و آنها گفتند که چنین چیزی ندیده اند.
تهدید خدمه ایستگاه فضایی بین المللی با آزمایش ضدماهواره روسیه
عبور از میان زباله های فضایی ناشی از آزمایش ضدماهواره روسی در نوامبر ۲۰۲۱، چندین حادثه را در نزدیکی ایستگاه فضایی بین المللی به همراه داشت؛ همچون حادثه ۱۵ نوامبر که طی آن هفت فضانورد در فضاپیمای خود پناه گرفتند.
کنترل کنندگان مأموریت به خدمه اطلاع دادند که باید دریچه های بین ماژول های خویش را به صورت دوره ای ببندند چونکه سایر قطعات زباله از مجموعه مداری عبور می کنند. هیچ زباله ای به ایستگاه برخورد نکرد اما این حادثه کار خدمه بین المللی را چندین بار مختل کرد.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب