تبعات مشاجره والدین در حضور کودک چیست؟
به گزارش نیو وبلاگ روانشناس کودک و رئیس انجمن دراماتراپی ایران به والدین سفارش کرد هیچگاه در حضور کودکان با یکدیگر مشاجره نکنند چونکه این مسئله سلامت روانی کودکان را به خطر می اندازد و روحیه نشاط و شادابی را از آنها می گیرد.
لیلا برون روز پنجشنبه با اشاره به اینکه موضوعی که در تربیت فرزندان حائز اهمیت می باشد، حضور آنان در خانواده های پرتنش است، اضافه کرد: خانواده هایی که گرچه گاها با طلاق والدین از هم نمی پاشند اما به علت نزاع دائمی آنان به محلی پرتنش و استرس برای فرزندان بدل می شوند.
وی در توضیح اثرات روانی که تشنجات خانگی روی کودکان دارد، بیان نمود: مشاجره و دعوای والدین در حضور کودکان سلامت روان کودکان را به خطر می اندازند، در نتیجه کودکان شادی را نخواهیم داشت.
برون افزود: قرار نیست والدین با هم اختلاف نداشته باشند و یا این که نخواهند سر اختلافاتشان با هم بحث کنند. مطمئنا هر والدی در مورد مسائل مختلف در زندگی گرفتار اختلاف نظر و بحث می شوند ولی آنچه وجود دارد این است که کودک مقرر است روش حل مسائل و حل اختلافات در زندگی را از ما بیاموزد یعنی ما نخستین مربی و آموزگار کودکانمان در زندگی هستیم و آنان وقتی چشم بازمی کنند و آغاز به یادگیری، ما آموزگاران آنان هستیم و این ماهستیم که به آنها آموزش می دهیم
روانشناس کودک و رئیس انجمن دراماتراپی ایران روانشناس خاطرنشان کرد: در نتیجه مطمئنا پدر و مادرهایی که با مشاجره جلوی فرزندان تلاش در حل مشکلات خود دارند، نمی توانند الگوی مناسبی برای روش های حل مساله باشند. حل مساله یکی از مهارت های زندگی و مهارتی است که از دوران کودکی یاد می گیریم که تا بزرگسالی ادامه دارد و سبب می شود که ما بتوانیم با مشکلات و مسائل زندگی خود به خوبی برخورد نماییم.
وی اضافه کرد: یعنی این دیدگاه در ما به وجود بیاید که در طول زندگی مسائل و مشکلات وجود دارند ولی من توانایی و توانمندی این مورد را دارم که بتوانم آن مسائل و مشکلات را حل کنم. در غیاب این مهارت، فرزندان در خانواده های مشاجره گر روش حل مساله را یاد نمی گیرند و فکر می کنند که حل مساله می تواند با مشاجره و پرخاشگری باشد و این را همچنان ادامه می دهند.
مشاجره والدین کودکان را گرفتار احساس گناه می کند
رئیس انجمن دراماتراپی ایران خاطرنشان کرد: این مورد ثابت شده که الگوی خشونت از راه یادگیری مشاهده ای و یادگیری اجتماعی از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود و بعدها کودک ما در روابط فردی خودش مثلاً در بزرگسالی در روابط با همسر، فرزندان، همسالان، دوستان و همکلاسی ها این الگوی پرخاشگرانه را اعمال کرده و این حق را به خود می دهد که با پرخاشگری با دیگران رفتار کند و این رفتار نادرست را ادامه می دهد.
وی افزود: چنین کودکانی که در چنین خانواده هایی هستند از نظر هیجانی حقیقتا ناپخته می مانند و تنظیم هیجانی و کنترل بر روی احساساتشان ندارند؛ چنین کودکانی دائما احساس ناامنی می کنند چونکه با کوچکترین محرکی ممکن فضای خانه متشنج شود و پدر و مادر با هم دعوا کنند؛ البته بسته به کلامی بودن یا فیزیکی بود این مشاجره احساسات کودکان متغییر است.
برون عنوان کرد: چنین کودکانی اضطراب بسیار بالایی دارند که نمود آنرا میتوان در رفتارهایی مانند ناخن جویدن، شب ادراری، گریه کردن بیش از اندازه، بهانه گیری، بهانه جویی، حتی تیک های رفتاری دید. فرزندان چنین خانواده هایی بسیار حساس، زودرنج و تکانشی هستند. مشاجرات و دعواهای خانوادگی همینطور روی افت تحصیلی کودکان اثرگذار بده و بر اعتماد به نفس فرزندان چنین خانواده هایی به شدت موثر هستند.
وی تصریح کرد: در نهایت این کودکان احساس بدی نسبت به خود دارند؛ به خصوص اگر در میانه این دعواهای خانوادگی بچه گرفتار عذاب وجدان شده و خویش را مقصر بداند؛ اگر والدین در این دعواها و ممشاجرات بچه ها را واسطه قرار دهند یا از جملاتی مانند این استفاده کنند که من به خاطر این بچه این زندگی را ادامه می دهم یا اگر این بچه نبود فلان کار را می کردم و... سبب تشدید احساس گناه و سرزنش در بچه ها می شوند که خود این مساله اعتماد به نفس پایین بچه ها را باعث می شوند.
برون عنوان کرد: این مورد حتی روی برنامه خواب و تغذیه فرزندان هم اثر می گذارد و حتی باعث کابوس های شبانه و کم اشتهایی می شود.
منبع: newweblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب