با رد اتهام از موشك اسپیس ایكس
موشکی که به ماه برخورد می کند متعلق به چین است!
به گزارش نیو وبلاگ چند هفته گذشته گزارشی در خصوص احتمال برخورد بخشی از موشک فالکون ۹ شرکت ˮاسپیس ایکسˮ به ماه منتشر گردید اما حالا به نظر می آید که موشکی که در راه برخورد به قمر زمین قرار دارد فالکون ۹ نیست، بلکه احیانا بقایای یک موشک چینی است که در سال ۲۰۱۴ به فضا پرتاب شده است.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، "بیل گری"(Bill Gray) اخترشناسی که نقش مهمی در کشف این برخورد ایفا کرد در روز شنبه ۱۲ فوریه اعلام نمود که در شناسایی موشک اشتباه کرده است.
او می گوید که این موشک می تواند بخشی از موشک لانگ مارچ Long March۳C ۳C) چین باشد که طی مأموریت چانگ ای 5-T1 در ماه اکتبر سال ۲۰۱۴ به سمت ماه پرتاب شد. این موشک فضاپیمای چانگ ای ۵ را به ماه برد که در سال ۲۰۲۰ نمونه هایی از سطح این قمر را به زمین بازگرداند.
"گری" نرم افزار پرکاربرد "Project Pluto" را برای ردیابی اجرام، سیارک ها و دنباله دارهای نزدیک به زمین مدیریت می کند. وی در روز شنبه بعد از دریافت یادداشتی از "جان جورجینی" (JonGiorgini)، مهندس آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، اصلاحیه ای در وب سایت خود منتشر نمود.
"جورجینی" بامداد شنبه نامه ای به "گری" نوشت و توضیح داد که مسیر حرکت فضاپیمای DSCOVR به ماه نزدیک نیست و ازاین رو عجیب است اگر بخشی از آن به ماه برخورد کند. با این وجود این بخش از موشک صرف نظر از منشأ آن همچنان در راه برخورد به ماه قرار دارد و انتظار می رود در روز چهارم ماه مارس(۱۳ اسفند) در ساعت ۷: ۲۵ بامداد به وقت منطقه زمانی شرقی(۱۵: ۵۵ تهران) به نیمه پنهان ماه برخورد کند. این رویداد از زمین قابل رویت نخواهد بود.
"گری" در وب سایت خود توضیح می دهد که چرا در تشخیص این موشک اشتباه کرده است.
او می نویسد: بعد از دیدن ایمیل جان من آغاز به گشتن آرشیو ایمیلم کردم تا بفهمم چرا در وهله اول، هفت سال قبل این شی را بعنوان بخشی از موشک DSCOVR شناسایی کرده بودم. من این کار را با اطمینان کامل انجام دادم تا ثابت کنم که این شی بخشی از موشک DSCOVR است.
او از داده های پروژه نقشه برداری آسمانی کاتالینا(Catalina Sky Survey) که به صورت معمول اجرام نزدیک به زمین را برای ارزیابی تهدیدآمیز بودن آنها بررسی می کند، استفاده می کرد. این پروژه یک ماه بعد از پرتاب DSCOVR یک شی با نام" WE۰۹۱۳A" پیدا کرد که ابتدا تصورمی شد یک جرم کیهانی طبیعی باشد.
اندکی بعد از آن، یک اخترشناس برزیلی در یک گروه خبری اعلام نمود که این جرم به دور زمین و نه خورشید می چرخد و این نشان میدهد که امکان دارد جرمی ساخته دست بشر باشد. بعد از گفتگو با این اخترشناس، "گری" و سایر محققان دریافتند که "WE۰۹۱۳A" دو روز بعد از پرتاب DSCOVR از کنار ماه عبور کرده است.
"گری" افزود: من و دیگران شناسایی این جسم بعنوان مرحله دوم موشک فالکون ۹ را تایید کردیم. این شی درخشش مورد انتظار ما را داشت و در زمان مورد نظر ظاهر شده بود و در مداری قابل قبول حرکت می کرد. اما او اشاره کرد که شواهد به جای قطعی بودن، تصادفی بودند.
بعد از آن من به موارد عجیبی در مورد مدار "WE۰۹۱۳A" برخوردم. با در نظر گرفتن این که هیچ مانوری اتفاق نیوفتد این موشک باید پیش از گذر از ماه در مداری عجیب به دور زمین قرار گرفته باشد. در ابتدا "گری" تصور کرد که این تغییرات امکان دارد ناشی از نشت سوخت باقی مانده در موشک باشد که در بین موشک های قدیمی بسیار رایج است. با این وجود چنین تغییری در راه DISCOVR به میزان غیرمعمولی از سوخت نیاز داشت گرچه هنوز امکان پذیر بود.
"گری" می گوید: در آن زمان من مسیر DISCOVR را نمی دانستم و گذر از کنار ماه به نظر محتمل بود. اما پس دریافت ایمیل، او به دنبال اسنادی از پرتاب یک شی دیگر کمی قبل از مارس ۲۰۱۵ در مداری گشت که تعداد کمی از فضاپیماها به آن می رسند. این جستجو او را به Chang'e ۵ T۱ رساند. باآنکه شواهد هنوز قطعی نیستند.
اما آیا این نخستین باری است که بقایای یک موشک به ماه برخورد می کند؟
مطمئنا برخورد یک موشک به ماه از نظر زیست محیطی بهتر از سوختن آن در جو زمین و آزاد کردن ذرات اکسید فلز است. قمر زمین جو ندارد ازاین رو نمی تواند از خود در مقابل برخورد زباله های فضایی محافظت کند و برخورد این اجرام سبب ایجاد دهانه برخوردی روی آن می شود.
مدارگرد شناسایی ماه پیشتر تصویری از یک دهانه ۱۹ متری روی مریخ ثبت کرده است که هنگام برخورد یک سنگ سیارکی ۵۰۰ کیلوگرمی با سرعتی ۱۰ برابر بیشتر از این موشک به ماه در ماه مارس ۲۰۱۳ بوجود آمد. در دهه گذشته صدها برخورد کوچکتر رخ داده است.
برخورد پیش رو در نیمه پنهان ماه رخ خواهد داد ازاین رو نمی توانیم آنرا رصد نماییم اما فضاپیماهایی که به دور ماه می چرخند می توانند بعد از برخورد از دهانه به وجود آمده تصویربرداری کنند. پیشتر چنین اتفاقاتی رخ داده است ازاین رو می دانیم که باید انتظار چه چیزی را بکشیم.
برای مثال مرحله بالایی موشک هایی که در مأموریت فرود آپولو مورد استفاده قرار گرفتند و به صورت قابل توجهی بزرگ تر بودند هم به ماه برخورد کردند تا لرزش ناشی از آنها توسط لرزه سنج های نصب شده روی ماه ثبت گردد و جهت بررسی لایه های داخلی ماه مورد استفاده قرار بگیرد. لرزه سنج های آپولو مدت ها است خاموش شده اند و معلوم نیست که لرزه سنج های سطح نشین چانگ ای ۴ چین قادر به عرضه اطلاعات مفیدی باشند یا خیر.
در سال ۲۰۰۹ هم طی مأموریت LCROSS ناسا فضاپیمایی با برنامه ریزی قبلی به سطح ماه برخورد کرد و از ذرات حاصل از برخورد ارزیابی های میکروسکوپی به عمل آمد.
آلودگی بیولوژیکی
باتوجه به موارد ذکر شده ایجاد یک دهانه جدید مبحث نگران کننده ای نیست. هم اکنون در حدود نیم میلیارد دهانه با قطر ۱۰ متر و بیشتر بر روی ماه وجود دارد. موضوعی که باید نگران آن باشیم آلوده کردن ماه به میکروب های زنده یا مولکول هایی است که امکان دارد در آینده بعنوان شواهدی از وجود حیات باستانی در ماه تلقی شوند.
اغلب کشورها متعهد شده اند که دستورالعمل های محافظت از سیارات را رعایت نمایند و خطر انتقال آلودگی بیولوژیکی از زمین به سایر سیارات را به حداقل برسانند.
این مساله هم از نظر اخلاقی و هم از نظر علمی حائز اهمیت می باشد. بخش اخلاقی آن این است که درست نیست که اکوسیستمی که امکان دارد در سیارات دیگر وجود داشته باشد را با ارسال موجودات زمینی به آن سیاره در خطر بیاندازیم و از نظر علمی ما می خواهیم شرایط طبیعی سایر سیارات را بررسی نماییم و نباید آنها را با ایجاد آلودگی های ناخواسته به خطر بیاندازیم یا نابود نماییم.
بزرگ ترین نقض دستورالعمل های کمیته پژوهش فضایی در سال ۲۰۱۹ رخ داد زمانی که یک سطح نشین اسرائیلی که نمونه هایی از دی ان ای و هزاران خرس آبی را حمل می کرد به ماه برخورد کرد. این موجودات نیم میلی متری می توانند درخلاء زنده بمانند اما فعال نخواهند بود. این موجودات و میکروب هایی که احیانا در روده آنها زندگی می کنند حالا در محل برخورد پراکنده شده اند.
به احتمال زیاد هیچ یک به منطقه ای که در آن آب کافی برای احیا و فعال شدن وجود داشته باشد نمی رسند اما نباید خطر نماییم.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب