دیابت نوع ۲ سریعتر پیر می کند!
یک مطالعه جدید نشان داده است که مبتلاشدن به دیابت نوع 2 سرعت پیری مغز و زوال شناختی را تسریع می کند.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، مطالعه جدیدی که در مجله eLife انتشار یافته است، با مقایسه افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ و افراد بدون دیابت نشان داده است که این بیماری بطور قابل توجهی پیری مغز را تسریع می کند.
پژوهشگران می گویند در صورتیکه الگوی تخریب عصبی حاصل از مبتلاشدن به دیابت نوع ۲ مشابه با روند پیری طبیعی مغز است، در افرادی که به این بیماری عمدتاً قابل پیشگیری مبتلا هستند، این روند حدود ۲۶ درصد سریع تر پیشرفت می کند.
پژوهشگران در این مطالعه برای نخستین بار در نوع خود از مجموعه داده ای از زیست بانک(Biobank) بریتانیا خصوصاً داده های ساختار مغز و عملکرد ۲۰ هزار نفر در سنین ۵۰ تا ۸۰ سال استفاده کردند و با استفاده از این داده ها و مقایسه نتایج با فراتحلیل تقریباً ۱۰۰ مطالعه دیگر توانستند بین تغییرات مغزی و شناختیِ طبیعیِ در رابطه با سن و تغییرات خاص حاصل از دیابت نوع ۲ تمایز قائل شوند.
آنها دریافتند که تغییرات در عملکردهای اجرائی مانند حافظه فعال، یادگیری، تفکر انعطاف پذیر و خودکنترلی و کاهش سرعت پردازش مغز برای افراد مبتلا به دیابت و بدون دیابت، رایج است. با این وجود، گروه مبتلا ۱۳.۱ درصد کاهش بیشتری در عملکرد اجرائی و ۶.۷ درصد کاهش بیشتر در سرعت پردازش در مقایسه با افراد همسن بدون دیابت نشان دادند.
هنگامی که این تیم تحقیقاتی از اسکن های MRI برای تجزیه و تحلیل ساختار و فعالیت مغز استفاده کرد، همانطور که انتظار می رفت متوجه شد که ماده خاکستری مغز با افزایش سن کاسته می شود و بیشترین کاهش در جسم مخطط؛ منطقه ای از مغز که برای عملکردهای اجرائی حیاتی می باشد، مشاهده می شود. اما افراد مبتلا به دیابت با کاهش ۶.۲ درصدی ماده خاکستری در این ناحیه مغز و همین طور کاهش در سایر مناطق مواجه گشتند.
جسم مخطط(corpus striatum) یا استریاتوم یا نئواستریاتوم یکی از بخش زیرقشری مغز جلویی است. این ناحیه، ورودی اصلی از عقده های قاعده ای است. خود جسم مخطط ورودی ها را از قشر مغز دریافت می کند.
یافته ها نشان می دهند که یک ارتباط قوی بین تخریب عصبی در رابطه با افزایش سن و تخریب عصبی در رابطه با مبتلاشدن به دیابت نوع ۲ وجود دارد، اما این بیماری بطور قابل توجهی زوال شناختی را تسریع می کند.
همین طور هرچه طول مدت مبتلاشدن به دیابت بیشتر باشد، تأثیرات آن بر عملکرد مغز بیشتر می شود. بعنوان مثال این مطالعه پیشرفت دیابت را با شتاب ۲۶ درصدی پیری مغز مرتبط می کند.
دیابت نوع ۲ که سابق بر این آنرا دیابت شیرین غیروابسته به انسولین(NIDDM) یا دیابت بزرگسالان می نامیدند، نوعی بیماری مضر اختلال در سوخت و ساز بدن است که با بالا بودن گلوکز خون در وضعیت مقاومت به انسولین و کمبود نسبی انسولین شناسایی می شود. این مسئله در تقابل با دیابت نوع ۱ است که در آن به علت تخریب سلول های جزیره ای در لوزالمعده با کمبود مطلق انسولین مواجه هستیم. نشانه های کلاسیک این بیماری عبارتند از احساس تشنگی مفرط، تکرر ادرار و احساس گرسنگی مفرط.
۹۰ درصد افراد مبتلا به دیابت، به دیابت نوع ۲ گرفتار هستند و ۱۰ درصد دیگر به ترتیب مبتلا به دیابت نوع ۱ و دیابت حاملگی هستند. گفته می شود که چاقی دلیل عمده دیابت نوع ۲ در افرادی است که به لحاظ ژنتیکی مستعد مبتلاشدن به این بیماری هستند. از دیگر دلیلهای آن می توان به عدم تحرک، فشار خون بالا، داشتن HDL خون پایین یا تری گلیسیرید بالا اشاره نمود.
در شروع بیماری می توان با افزایش ورزش، اصلاح رژیم غذایی و مشورت با پزشک این بیماری را درمان کرد. البته این مورد در سالهای اخیر توسط دانشمندان به اثبات رسیده است. برمبنای این تحقیقات ۴۰ درصد افراد بطور کامل درمان شدند و لوزالمعده آنها باردیگر آغاز به تولید انسولین می کند. اگر سطح گلوکز خون با این روش ها به اندازه کافی پایین نیامد، ممکنست مصرف داروهایی مانند متفورمین یا انسولین لازم باشد. ضمن این که به طور معمول باید بطور مرتب سطح قند خون کسانی که انسولین مصرف می کنند، کنترل شود.
نرخ مبتلاشدن به دیابت به طرز قابل توجهی در ۵۰ سال اخیر به موازات چاقی افزایش پیدا کرده است. تا سال ۲۰۱۰ تقریباً حدود ۲۸۵ میلیون نفر مبتلا به این بیماری بودند و این درحالی است که تعداد آنها در سال ۱۹۸۵ حدود ۳۰ میلیون نفر بوده است. عوارض ناشی از قند خون بالا می تواند شامل بیماری قلبی، سکته ها، ریتینوپاتی دیابتی که بر بینایی اثر می گذارد، نارسایی کلیوی که در آن فرد ممکنست نیاز به دیالیز داشته باشد، و گردش ضعیف خون در دست و پا که ممکنست منجر به قطع عضو شود، باشد.
اما در صورتیکه مکانیسم های مسئول اثرات این بیماری بر مغز هنوز بطور کامل شناخته نشده است، پژوهشگران یک فرضیه عرضه کرده اند.
"لیلیان موجیکا پارودی" نویسنده ارشد این مطالعه از دانشگاه "استونی بروک" اظهار داشت: یافته های ما نشان داده است که دیابت نوع ۲ و پیشرفت آن که بطور بالقوه به علت کمبود انرژی سبب تغییرات قابل توجهی در ساختار و عملکرد مغز می شود، می تواند پیری مغز را تسریع کند.
وی ادامه داد: نتایج ما همین طور نشان داده است که ممکنست مغز پیش از تشخیص رسمی دیابت نوع ۲ لطمه ساختاری قابل توجهی را متحمل شده باشد، بدین سبب باید مطالعه بیشتری برای شناسایی نشانگرهای زیستی مبتنی بر مغز برای این بیماری و همین طور استراتژی های درمانی که اثرات عصبی شناختی آنرا هدف قرار می دهد، صورت گیرد.
"بوتوند آنتال" نویسنده مسئول این مطالعه این دیدگاه را تقویت کرد و اظهار داشت: ارزیابی های بالینی معمول برای تشخیص دیابت به طور معمول بر روی گلوکز خون، سطح انسولین و درصد توده بدن متمرکز است. با این وجود، اثرات عصبی دیابت نوع ۲ ممکنست سال ها پیش از این که بتوانند خودرا با اقدامات استاندارد تشخیص داده شوند، نشان دهند. بدین سبب تا وقتی که دیابت نوع ۲ با آزمایش های مرسوم تشخیص داده شود، بیماران ممکنست قبلاً گرفتار لطمه مغزی غیرقابل بازگشتی شده باشند.
این مطالعه در مجله eLife انتشار یافته است.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب