نام كشورهای حاشیه خلیج فارس در یك لیست نگران كننده!
ادعای ناسا در مورد غیر قابل سکونت شدن برخی کشورها تا 30 سال آینده
نیو وبلاگ: یک سایت خبری در گزارشی به نقل از ناسا مدعی افزایش دمای جهان و غیر قابل سکونت شدن تعدادی از کشورها تا 30 سال آینده شد.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از آروور، "هیئت بین دولتی تغییر اقلیم"(IPCC) تخمین می زند که با افزایش دمای جهانی تا اختتام قرن در مقایسه با سطح دما قبل از صنعتی شدن، فراوانی دوره های گرمای شدید بیشتر می شود. در آمریکا، گرما هم اکنون موضوع گزارش های مربوط به آب و هوا است و شاید سبب شود که طی ۳۰ سال آینده، خیلی از افراد جان خودرا از دست بدهند. از سال ۱۹۹۱ تا ۲۰۲۰، گرما سالانه به مرگ مستقیم خیلی از مردم منجر گردیده است. بعد از آن سیل، گردباد و رعد و برق و در نهایت سرما و برف، از عوامل مرگ و میر بوده اند. در آمریکا، دوره های گرمای شدید طی ۴۰ سال گذشته، بیش از دو برابر شده اند.
یک شاخص حرارتی برای ارزیابی میزان خطر
افرادی که به پیش بینی وضعیت آب و هوا می پردازند، از دستگاه های گوناگونی برای ارزیابی فشار گرما استفاده می نمایند. در حقیقت، اندازه گیری میزان فشار گرما در گزارش روزانه آب و هوا به وضوح به چشم می خورد. علاوه بر پیش بینی دما و رطوبت نسبی، معیاری به نام "شاخص گرما"(heat index) یا "دمای ظاهری"(apparent temperature) را خواهید دید. شاخص گرما نشان میدهد که وقتی هوا گرم و مرطوب است، چقدر احساس ناراحتی می نماییم.
از آنجا که شاخص گرما به درجه بندی نیاز دارد، یک اندازه گیری ذهنی محسوب می شود. در حقیقت، کشورهای گوناگون، نسخه های مختلفی از آنرا به کار می برند. به همین دلیل، دانشمندانی که ارزیابی آب و هوای جهان را انجام می دهند، بطور معمول معیار دیگری موسوم به "دمای حباب تر" یا "دمای حباب مرطوب"(wet-bulb temperature) را بررسی می کنند.
دمای حباب تر، پایین ترین دمایی است که یک جسم می تواند هنگام تبخیر رطوبت از آن برخوردار شود. هر چه دمای حباب تر کمتر باشد، خنک شدن برای ما آسان تر است. دمای حباب تر، میزان خنک شدن بدن ما با تعریق در هوای گرم و مرطوب را اندازه گیری می کند و به ما می گوید که آیا شرایط موجود ممکنست برای سلامتی ما مضر یا حتی کشنده باشد یا خیر.
هم دمای حباب تر و هم شاخص گرما با بهره گیری از داده های دما و رطوبت هوا محاسبه می شوند؛ دو عامل مهمی که بر فشار گرما تأثیر می گذارند. با این وجود، دمای حباب تر با بهره گیری از روش متفاوتی اندازه گیری می شود.
دمای حباب تر پیش تر با پیچیدن یک پارچه مرطوب به دور حباب دماسنج و قرار دادن آن در معرض هوا اندازه گیری می شد. دماسنج هنگام تبخیر آب پارچه، افت دما را ثبت می کرد. هر چه رطوبت نسبی بیشتر باشد، میزان کمتری از آن تبخیر می شود تا دمای حباب و هوای اطراف یکسان باشد. دمای حباب تر هم اکنون، بطور معمول با بررسی دستگاه های الکترونیکی در ایستگاه های هواشناسی محاسبه می شود.
برخی از نقاط جهان تا سال ۲۰۵۰ بیش از حد گرم خواهند بود
دانشمندان براین باورند که بالاترین میزان دمای حباب تر که یک انسان می تواند تحمل کند، ۳۵ درجه سلسیوس به مدت ۶ ساعت است. بررسی های ناسا از سال ۲۰۰۵، بارها به دمای حباب تر بالای ۳۵ درجه سلسیوس اشاره کرده اند؛ به ویژه در مناطق نیمه گرمسیری پاکستان و خلیج فارس. طی ۴۰ سال اخیر، میزان دمای حباب تر، سه برابر شده است. بیشتر مناطق گرم و مرطوب سیاره ما دارای یک دمای حباب تر شاخص هستند که بطور معمول از ۲۵ تا ۲۷ درجه سلسیوس تجاوز نمی کند.
در این گزارش ادعا شده، مدلهای پیش بینی آب و هوای ناسا تلاش می کنند به تعیین کشورهایی بپردازند که شاخص دمای حباب تر آنها به زودی برای زنده ماندن، بیش از حد بالا خواهد بود. این وضعیت از سال ۲۰۵۰، برای جنوب آسیا، حومه خلیج فارس همچون ایران، عمان، کویت و کشورهای حاشیه دریای سرخ مانند مصر، عربستان سعودی، سودان، اتیوپی، سومالی و یمن صدق خواهدنمود.
همچنین انتظار می رود که شرق چین و همچنین، بخش هایی از جنوب آسیا و برزیل نیز تا سال ۲۰۷۰، از دمای ۳۵ درجه سلسیوس تجاوز کنند. ناسا سرنوشت مشابهی را برای تعدادی از ایالت های آمریکا مانند آرکانزاس، میزوری و آیووا در ۵۰ سال آینده پیش بینی می کند. با این وجود، پژوهشگران خاطرنشان می کنند که خطر مرگ حتی با فاکتورهای کمتر از ۳۵ درجه سلسیوس نیز وجود دارد. برای نمونه، طی موج گرمای ژوئن سال ۲۰۲۱ در شمال غربی آمریکا و غرب کانادا که حدودا ۱۴۰۰ مورد مرگ و میر به جا گذاشت، دمای حباب تر از ۲۵ درجه سلسیوس تجاوز نکرد. بمحض اینکه این شاخص از دمای طبیعی بدن فراتر برود، نشان دهنده خطر برای سلامتی خواهد بود.
ناسا در گزارش خود آورده است: لطمه پذیرترین مناطق از این حیث شامل جنوب آسیا، خلیج فارس و دریای سرخ تا حدود سال 2050 و همین طور شرق چین، بخش هایی از جنوب شرقی آسیا و برزیل تا سال 2070 خواهند بود. آمریکا نیز از این تاثیر مصون نیست. طی 50 سال آینده، ایالت های غرب میانه مانند آرکانزاس، میزوری و آیووا احیانا به حد بحرانی دمای حباب تر خواهند رسید.
"بوف نیوز ۲۴" (boufnews۲۴) نیز بازتاب این ادعا را اینگونه مطرح کرد: بررسی ناسا، مناطقی را نشان میدهد که طی ۳۰ سال آینده به خاطر گرمای جهانی، قابل سکونت نخواهند بود. میزان افزایش دما نسبت به دوران قبل از صنعتی شدن، عواقب جدی برای زمین دارد. دانشمندان براین باورند که تا سال ۲۰۵۰، جنوب آسیا، خلیج فارس شامل ایران، عمان، کویت و همین طور کشورهای هم مرز با دریای سرخ مانند مصر، عربستان سعودی، سودان، اتیوپی، سومالی یا حتی یمن دیگر قابل سکونت نخواهند بود. آسیای جنوبی، برزیل و ایالت های آمریکا مانند آرکانزاس، میزوری و آیووا نیز ممکنست در سال ۲۰۷۰ با سرنوشت مشابهی روبه رو شوند.
یک هشدار قابل توجه
هیئت بین دولتی تغییر اقلیم در گزارش خود، در مورد پیامدهایی هشدار داد که به سبب گرم شدن سیاره ما ایجاد می شوند. این پیامدها، موج های گرما، خشکسالی، سیل، آتش سوزی و آب شدن یخ ها را در بر دارد. یکی از نتایج افزایش دما را نیز می توان در زمینه اقتصاد مشاهده کرد برای اینکه اگر کاری انجام نشود، بین ۳۵ تا ۱۳۲ میلیون نفر ممکنست تا سال ۲۰۳۰ در فقر شدید فرو بروند.
عواقب افزایش دما برای بشریت، فاجعه بار خواهد بود. ممکنست تکرار موج گرما به تدریج بیشتر و بیشتر شود. بر طبق گزارش هیئت بین دولتی تغییر اقلیم، میزان تأثیرات تغییر اقلیم بر مناطق گوناگون، به مرور زمان و با توانایی سیستم های مختلف اجتماعی و محیطی برای کاهش تغییرات یا سازگاری با آنها متفاوت خواهد بود.
از آنجا که گرمایش ناشی از کارهای انسان می تواند آب و هوای طبیعی را تغییر دهد، افزایش دما به مرور زمان، یکنواخت نبوده و نخواهد بود.
افزایش خشکسالی و آتش سوزی، افزایش سیل و آب و هوای ناملایم، آب شدن یخ و بالا آمدن سطح دریا، فروپاشی کشاورزی و شیلات، همه گیری و افزایش شیوع بیماری، اختلال در اکوسیستم و انقراض گونه ها از نتایج قابل توجهی هستند که ممکنست در نتیجه افزایش دمای جهانی ایجاد شوند.
پیش بینی می شود که همه این مشکلات از اکنون تا سال ۲۰۵۰ بدتر شوند. تنها پرسش این است که آیا اوضاع بعد از بدتر شدن، بهتر خواهد شد یا خیر؟ تفاوت بین این دو پرسش، به تلاش ما بعنوان یک گونه زنده برای رسیدگی به عادات و وابستگی هایمان برمی گردد. همان گونه که تحقیقات نشان می دهند، تأثیر کلی ما بر محیط زیست، تا اندازه زیادی به توانایی ما در محدود کردن انتشار کربن بستگی دارد.
اگرچه گفته می شود که هر مشکلی، چاره ای دارد اما در خیلی از موارد، هر راهکار بالقوه دارای یک فرصت است. در صورت از دست دادن آن فرصت، مشکل بدتر خواهد شد و به اقدامات بیشتری نیاز خواهد داشت. اگر بشریت بتواند انتشار کربن خودرا از اکنون تا سال ۲۰۵۰ به میزان قابل توجهی کم کند، می توانیم انتظار داشته باشیم که تغییرات آب و هوا در سیاره ما کنترل شوند.
اگر نتوانیم این تغییرات را کنترل نماییم، باید منتظر نتایج شدیدی باشیم. همراه با همه تغییراتی که به سرعت درحال رخ دادن و تغییر دادن زندگی ما هستند، بطور منطقی باید انتظار داشته باشیم که جهان سال ۲۰۵۰ بسیار متفاوت با جهان امروز باشد. در حقیقت می توان اظهار داشت که این تفاوت برای ترساندن و مبهوت کردن هر کسی که امروز زنده است، کافی خواهد بود.
در هر حال، سال ۲۰۵۰ خواه ناخواه فرا خواهد رسید و نادیده گرفتن تغییرات، راه موثری برای مقابله با آنها نیست. موضوع مهم این است که ما در این سیاره و هم اکنون چه می نماییم و چقدر چشم انداز این تغییرات را جدی می گیریم. اگر ما وظایف خودرا به درستی انجام ندهیم، ممکنست اوضاع قبل از بهتر شدن، بدتر شود.
منبع: نیو وبلاگ
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب