یك پیشرفت بزرگ در علم مواد و پزشكی؛
مینای دندان شبیه سازی شد
نیو وبلاگ: دانشمندان یک روکش مصنوعی دندانی را طراحی نموده اند که از ساختار مینای طبیعی دندان تقلید می کند، اما استواری بیشتری نسبیت به آن دارد.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، مینای دندان به عنوان سخت ترین بافت بدن انسان، ماده آسانی برای تقلید توسط مهندسان نیست، اما انجام این کار می تواند به مفهوم پیشرفت بزرگی در علم مواد و پزشکی باشد.
مینای دندان که پوشش بیرونی دندان است، سخت ترین ماده در بدن انسان است و ساخت آن بصورت مصنوعی کار بسیار دشواری است. در طول تاریخ، دندانپزشکان دندان های لطمه دیده و پوسیده را با موادی مثل موم زنبور عسل، کامپوزیت های جیوه ای، مواد نوین مبتنی بر سرامیک یا رزین ترمیم کرده اند.
اکنون پژوهشگران با تغییر دادن ترکیب یک ماده معدنی طبیعی برای تقلید از ریزساختار مینای طبیعی در نوع جدیدی از پوشش دندان، به پیشرفتی دراین زمینه رسیده اند و این کار را به شکلی انجام داده اند که استواری بیشتری نسبت به مینای طبیعی دندان ارائه می دهد.
این پوشش دندانی که بتازگی توسط دانشمندان روسی و مصری تولید شده است، از "هیدروکسی آپاتیت" به عنوان نقطه شروع استفاده می نماید. این ترکیب، جزء اصلی در بافت استخوان و بافت معدنی در انسان و حیوان است.
پژوهشگران هیدروکسی آپاتیت را با مجموعه ای از اسیدهای آمینه که بطور طبیعی به ترمیم ساختارهای استخوانی و عضلانی مانند لیزین و آرژینین کمک می نماید، ترکیب کردند و در نتیجه یک لایه معدنی با خواصی شبیه به جزء اصلی مینای طبیعی دندان ایجاد کردند. سپس این ماده روی دندان های سالم قرار گرفت، بدین سبب تیم می توانست توانایی آنرا برای اتصال به بافت واقعی دندان ببیند.
دانشمندان از روش های تصویربرداری شیمیایی، الکترون گسیل میدانی و میکروسکوپ نیروی اتمی جهت بررسی خواص این ماده جدید استفاده کردند. این لایه معدنی بین 300 تا 500 نانومتر ضخامت دارد و ساختاری نانوبلوری با بلورهای آپاتیت در مینای طبیعی دارد.
نکته مهم این است که پژوهشگران دریافتند که این پوشش جدید، استواری چشم گیر و حتی سختی بیشتری نسبت به مینای طبیعی دندان در مقیاس نانو دارد.
پاول سردین، نویسنده ارشد این مطالعه توضیح داد: ما یک لایه معدنی به وجود آورده ایم که نانوبلورهای آن ترتیب نانوبلورهای آپاتیت مینای دندان را تقلید می کنند.
مینای دندان به عنوان یک پوشش بسیار ظریف، اما بسیار سخت، نقش مهمی در دفع حفره و پوسیدگی دارد، اما همین طور یکی از تنها بافت های بدن است که نمی تواند بازسازی شود. این بدان معناست که فرسایش آن در طول عمر می تواند منجر به مشکلات جدی دندانی شود، اما ما شاهد تعدادی از رویکرد های ابداعی برای بازسازی مینای دندان مانند استفاده از لیزرهای کم توان برای تحریک سلول های بنیادی یا خمیر دندان مملو از پپتید هستیم.
این تیم تحقیقاتی تصور می کند که فناوری آن به بازیابی مینای دندان که در اثر فرسایش یا ساییدگی فرسوده شده است، کمک نماید. آنها همین طور امیدوارند که با بررسی روش استفاده از آن برای نقص های بزرگتر، مانند ترک ها و شکستگی ها، این ماده را بیشتر بهبود بخشند.
نتایج این مطالعه در مجله Engineering انتشار یافته است.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب