ریشه بیماری ام اس می تواند در كودكی افراد باشد
به گزارش نیو وبلاگ محققان ˮدانشگاه ایلینوی در اِربانا—شَمپِینˮ(UIUC) در مطالعه اخیر خود اطلاع داده اند آزمایشات آنها بر روی موش ها نشان داده که تروما دوران کودکی (Childhood trauma) می تواند بر ابتلای فرد به بیماری ˮام اسˮ و پاسخ بدن آنها به درمان در بزرگسالی تاثیر بگذارد.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از مدیکال اکسپرس، محققان آمریکایی دریافتند موش هایی که در سنین جوانی استرس داشته اند بیشتر در معرض مبتلا شدن به اختلال خود ایمنی بودند و کمتر به یک درمان معمولی پاسخ می دهند. با این وجود درمانی که یک گیرنده سلول ایمنی را فعال می کند، اثرات استرس کودکی در موش ها را می کاهد.
ام اس، نوعی بیماری خود ایمنی پیشرونده است که در آن بدن به پوشش محافظ اطراف سلول های عصبی حمله کرده و آنرا از بین می برد و در نتیجه طیف وسیعی از علایم عصبی ایجاد می شود. هر دو عامل ژنتیک و محیط در ایجاد ام اس نقش دارند.
"ماکوتو اینوئه"(Makoto Inoue) استاد علوم زیستی تطبیقی در ایلینوی اظهار داشت: مطالعات پیشین نشان داده است که تروما اوایل زندگی حساسیت به بیماری ام اس شدید را زیاد می کند اما محققان تابحال نتوانسته بودند چگونگی آنرا مشخص کنند.
در مطالعه جدید انتشار یافته در مجله "Nature Communications" اینوئه و سایر محققان یک موش مبتلا به ام اس را مورد مطالعه قرار دادند. موش ها از نظر ژنتیکی اصلاح و به "انسفالومیلیت خود ایمنی آزمایشی"(experimental autoimmune encephalomyelitis) حساس شده بودند. "انسفالومیلیت خود ایمنی آزمایشی" الگویی است که بیشترین استفاده را برای مطالعه ام اس دارد.
محققان روند رشد و پیشرفت انسفالومیلیت خود ایمنی آزمایشی در موش هایی که مدت کوتاهی از مادرشان جدا شده و به آنها سالین تزریق شده بود را مشاهده نمودند و آنها را با موش هایی که این موارد را تجربه نکرده بودند و به شکلی استرسی ناشی از این کارها به آنها وارد نشده بود، مقایسه کردند.
"یی مینگ کا"(Yee Ming Khaw) یکی از محققان این مطالعه اظهار داشت: موش هایی که ترومای اوایل زندگی داشتند بیشتر در معرض مبتلا شدن به بیماری انسفالومیلیت خود ایمنی آزمایشی بودند و گرفتار فلج حرکتی طولانی مدت با صدمه شدید عصبی در سیستم عصبی مرکزی شدند که ما متوجه شدیم این امر ناشی از افزایش پاسخ ایمنی است.
محققان عوامل انسفالومیلیت خود ایمنی آزمایشی را در سیستم ایمنی بدن(به ویژه گیرنده ای در سلول های ایمنی که به هورمون استرس نوراپی نفرین متصل می شود) ردیابی کردند و دریافتند که استرس دوران کودکی در موش ها سبب ترشح طولانی مدت نوراپی نفرین می شود. گیرنده برای مدت زمان طولانی فعال می شود که این امر به کاهش بیان سلول ها منجر می شود.
یی مینگ کا اظهار داشت: نکته مهم هم این بود موش هایی که بعد از استرس دوران کودکی خود به انسفالومیلیت خود ایمنی آزمایشی گرفتار می شدند، به درمان با "اینترفرون بتا"(interferon beta) که یکی از درمان های اولیه ای است که به صورت گسترده برای افراد مبتلا به ام اس تجویز می شود پاسخ ندادند اما این دارو به صورت موثری از پیشرفت انسفالومیلیت خود ایمنی آزمایشی در موش های بدون استرس در دوران کودکی جلوگیری می کند.
در مرحله بعدی، محققان موش ها را با ترکیبی دیگر مورد بررسی قرار دادند که این ترکیب پاسخ گیرنده را افزایش می داد. این روش از فلج جلوگیری کرده و صدمه به طناب نخاعی را کند می کرد. آنها مشاهده نمودند موش هایی که تحت درمان قرار گرفتند باآنکه قبلاً بدن آنها به درمان با داروی مذکور پاسخی نداده بود اما این دفعه به درمان اینترفرون بتا پاسخ داد.
اینوئه اظهار داشت: این مطالعه نشان داده است افرادی که ترومای دوران کودکی را تجربه می کنند در راه مبتلا شدن به بیماری خودایمنی که دارای علایم و مکانیزمی است که بسیار متفاوت از همسالانشان که هیچ سابقه تروما در دوران کودکی ندارند، قرار می گیرند و امکان دارد به درمان پزشکی مختلفی نیاز داشته باشند. این فعال کننده گیرنده امکان دارد یک داروی درمانی برای بیماران ام اس که سابقه تروما در دوران کودکی دارند، باشد.
در آزمایشات آینده محققان قصد دارند سازوکارهای گیرنده را بررسی نمایند و پژوهش های کاربردی سازی را انجام دهند تا بررسی نمایند که آیا تقویت گیرنده در بیماران(انسان) مبتلا به ام اس همان فوایدی را که در موش های مبتلا به انسفالومیلیت خود ایمنی آزمایشی دیده بودند را دارد یا خیر.
اینوئه در پایان اضافه کرد: ما معتقدیم که بهترین روش برای رسیدگی به بیماری های خود ایمنی در افرادی که سابقه تروما دوران کودکی یا سایر عوامل خطرناک را دارند یک رویکرد پزشکی جامع و شخصی است که کل زندگی فرد را مورد بررسی قرار می دهد.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب