تولید بافت و اندام با کمک چسب سلولی
نیو وبلاگ: به گزارش نیو وبلاگ، دانشمندان می گویند ˮچسب سلولیˮ می تواند به دستیابی به یک هدف طولانی مدت در مورد پزشکی بازساختی کمک نماید و ساخت اندام ها و بافت های بدن را ممکن کند.
به گزارش نیو وبلاگ به نقل از ایسنا و به نقل از نیچر، پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا سانفرانسیسکو(UCSF) مولکول هایی را مهندسی کرده اند که مانند یک چسب سلولی عمل می کنند و آنها را قادر می سازد تا دقیقاً نحوه پیوند سلول ها با یکدیگر را هدایت کنند.
بر مبنای بیانیه مطبوعاتی این پژوهشگران، این مطالعه گام مهمی به سمت هدف بلندمدت پزشکی بازساختی برای ایجاد بافت ها و اندام های جدید است.
مولکول های چسبی به صورت طبیعی در بدن وجود دارند و ده ها تریلیون سلول را در الگوهای سازمان یافته در کنار هم نگه می دارند. آنها شبکه های عصبی می سازند، ساختارها را توسعه می دهند و سلول های ایمنی را به مناطق خاصی از بدن هدایت می کنند. این چسبندگی همینطور ارتباط سلولی را برای حفظ عملکرد بدن بعنوان یک مجموعه یکپارچه خودتنظیم کننده آسان تر می کند.
پروفسور وندل لیم، پژوهشگر برجسته فارماکولوژی سلولی و مولکولی و مدیر موسسه طراحی سلول UCSF می گوید: ما توانستیم سلول ها را به شکلی مهندسی نماییم که به ما امکان می دهد کنترل نماییم با چه سلول هایی تعامل کنند و همینطور ماهیت آن تعامل را کنترل نماییم. این پژوهش، دریچه ای را به سمت ساختن ساختارهای جدید مانند بافت ها و اندام ها باز می کند.
مهندسی سلول های بالغ جدید برای ایجاد اتصالات جدید
اندام ها و بافت های بدن در رحم تشکیل می شوند و در دوران کودکی به رشد خود ادامه می دهند. خیلی از دستورالعمل های مولکولی که این فرآیندهای تولیدی را کنترل می کنند تا آن زمان که به بزرگسالی می رسیم، ناپدید می شوند و بعضی از بافت ها مانند اعصاب، قادر به بهبودی بعد از صدمه یا بیماری نیستند.
لیم می خواهد با مهندسی سلول های بالغ جدید برای ایجاد اتصالات جدید بر این مشکل غلبه کند. با این وجود، این کار به توانایی مهندسی نحوه تعامل سلول ها با یکدیگر نیاز دارد.
دکتر آدام استیونز از موسسه طراحی سلول UCSF می گوید: خواص یک بافت، مانند پوست شما تا حد زیادی با نحوه سازماندهی سلول های مختلف در آن تعیین می شود. ما درحال ابداع راه هایی برای کنترل این سازماندهی سلول ها هستیم که برای سنتز بافت ها با خصوصیت هایی که می خواهیم داشته باشند، مهم می باشد.
اینکه سلول های یک بافت چقدر محکم به هم متصل هستند، به میزان قابل توجهی به متمایز بودن آن کمک می نماید. خیلی از سلول ها در اندام های جامد مانند کبد یا ریه ها پیوند محکمی دارند. با این وجود، در سیستم ایمنی، پیوندهای ضعیف تر به سلول ها اجازه می دهد تا از شریان های خونی عبور کنند یا بین سلول های محکم پیوندشده پوست بخزند تا به یک پاتوژن یا ضایعه برسند.
پژوهشگران مولکول های چسبنده خویش را در دو قسمت برای کنترل کیفیت پیوند سلولی طراحی کردند. بخشی از مولکول بعنوان یک گیرنده در خارج از سلول عمل می کند و انتخاب می کند که با کدام سلول ها تماس داشته باشد. استقامت یک پیوند بوسیله ی یک جزء دوم که درون سلول قرار دارد، تنظیم می شود. این دو بخش در یک روش ماژولار برای تولید انواع سلول های تخصصی که به روش های مختلف در طیفی از انواع سلول ها پیوند می خورند، قابل تعویض هستند.
کد چسبندگی مولکولی انعطاف پذیر
به قول استیونز، این اکتشافات می توانند کاربردهای اضافی هم داشته باشند. برای ساده تر کردن بررسی وضعیت های بیماری در بافت انسانی، پژوهشگران امکان دارد بعنوان مثال، بافت هایی را برای مدل سازی وضعیت های بیماری ایجاد کنند.
مولکول های چسبنده سفارشی می توانند دانش کامل تری از چگونگی انتقال از گونه های تک سلولی به چند سلولی عرضه کنند. در واقع، چسبندگی سلولی یک نقطه عطف در تکامل پستانداران و سایر موجودات چند سلولی است.
استیونز می گوید: بسیار هیجان انگیز است که ما حالا می توانیم در مورد چگونگی آغاز ساخت اندام ها و بافت های بدن در روند تکامل یاد بگیریم.
وی ادامه داد: پژوهش ما یک کد چسبندگی مولکولی انعطاف پذیر را نشان میدهد که تعیین می کند کدام سلول ها به چه روشی با هم برهم کنش خواهند داشت. حالا که آغاز به درک آن می نماییم، می توانیم از این کد برای هدایت نحوه جمع شدن سلول ها در بافت ها و اندام ها استفاده نمائیم. این ابزارها می توانند واقعاً متحول کننده باشند.
نتایج این پژوهش اخیرا در مجله "نیچر"(Nature) انتشار یافته است.
منبع: newweblog.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب