ما و قصه عكس هایمان
نیو وبلاگ ما و قصه عكس هایمان
چند دهه قبل در خانه ها عموماً سه قابِ عكس در طاقچه اتاق نشیمن قرار داشت: الله، علی (ع) ؛ آقاجون! در جامعه مردسالار تنها عكس پدر خانواده می توانست در طاقچه قرار گیرد و پس از الله و علی(ع)، از آن بالا به ما نگاه كند. با گذشت زمان و وقتی كه زیارت، خانوادگی شد به تدریج تصاویر خانوادگی هم روی دیوارها و در طاقچه ها جا باز كردند؛ همان تصاویری كه اعضای خانواده بدون هیچ لبخندی، دست بر سینه در كنار آرامگاه امام رضا (ع) ایستاده بودند. در این عكس ها هم غالباً پدر خانواده در مركز عكس قرار داشت. با تغییر جامعه و گسترش مدرنیسم اجتماعی، به تدریج تصاویر خانوادگی آتلیه ای (با محوریت زن و شوهر) روی دیوارها جا باز كردند. زن و شوهرها عكس دونفره می گرفتند، قاب می كردند و به دیوار می چسباندند. عكس ها بیشتر شدند و آلبوم وارد خانواده ها شد. معمولاً خانواده ها یك آلبوم عكس داشتند كه با عكس عروسی پدر و مادر شروع می شد. وقتی آلبوم را ورق می زدید گویی دارید یك سریال تلویزیونی تماشا می كنید. این آلبوم عكس بود كه سرگذشت خانواده را روایت می كرد. آدم ها وقتی دلشان می گرفت آلبوم می دیدند و درباره آدم ها حرف می زدند. وقتی میهمان می آمد آلبوم ها آورده می شد، تخمه می شكستند و دور هم عكس می دیدند و خاطرات را مرور می كردند. آدم ها برنامه ریزی می كردند كه فلان روز به آتلیه بروند. برای همین قبل و پس از عكس گرفتن در آتلیه، خوش بودند. عكس گرفتن به معنای یك روز خوب بود. یكی از خاطرات خوب زندگی هم حرف زدن از فیگورهای عكاس ها موقع گرفتن عكس بود. دوربین های شخصی كه آمد با آن فیلم های 12، 24 و 36 تایی، دوره انتظار پر شدن حلقه و بردن به عكاسی و گرفتن از عكاسی را با خودش آورد. همه دوربین نداشتند. خیلی اوقات پیش می آمد كه آدم ها تصاویری از خودشان می دیدند كه خودشان نداشتند. در مراسمی عكس گرفته بودند و طبیعتاً فقط صاحب دوربین عكس ها را داشت. هر خانواده معمولاً یك آلبوم داشت و آدم ها با ازدواج می توانستند آلبوم عكس جداگانه ای داشته باشند. داشتن آلبوم عكس به معنای مستقل شدن از خانواده بود. دوربین های دیجیتال كه آمد، انقلابی بر پا شد و موبایل های دوربین دار كه آمد انقلابی دیگر! امروزه بااینكه هر كس در ماه شاید صدها عكس بگیرد دیگر آلبومی وجود ندارد. عكس ها گرفته می شوند ولی حتی یك بار هم نگاه نمی شوند. عكس ها مانند پودر رخت شویی فقط مصرف می شوند. همه عجله می كنند تا لحظه هایشان را با عكس ثبت كنند ولی چون این جمله باب شده است كه « در لحظه زندگی كن » معمولاً به هیچ لحظه ای بعد از ثبت شدن با عكس، رجوع نمی گردد. لحظه ها فقط ثبت می شوند! جالب آنكه بعضی از آدم ها تصاویر قدیمی شان را هم اسكن می كنند تا از بین نرود درحالی كه به ندرت هزاران عكسی را كه اخیرا گرفته اند، می بینند. فقط عكس روی عكس است كه انباشته می گردد. با تحولات جامعه، تصاویر اقوام و فامیل كمتر و عكس با دوستان بیشتر شده است. دیگر از بعضی از فامیل هیچ عكسی نداریم. حتی یك عكس. "عكس های امام رضایی" كم شده و "عكس های آنتالیایی" جای آن ها را گرفته اند. دیگر در اتاق نشیمن عكسی دیده نمی گردد. تصاویر زن وشوهری به اتاق خواب و تصاویر خانوادگی به روی یخچال منتقل شده اند. عكس گرفتن بیشتر از عكس دیدن مهم شده است. آدم ها دیگر هم خوب عكس می اندازند و هم خوب عكس می گیرند. تلفن های همراهِ دارای دوربین های قوی دو پیامد داشت: آن هایی كه پشت دوربین بودند احساس كردند كه استعداد عجیبی در عكاسی دارند و آن هایی هم كه جلوی دوربین بودند با دیدن عكس خودشان از زمانه گلایه كردند كه چرا هنوز بعنوان یك مدل كشف نشده اند. در مقایسه با قدیم، امروزه وقتی عكسی می گیریم اول خودمان را چك می نماییم. تصاویری را كه خوشمان نمی آید فوراً حذف می نماییم. امروزه عكس گرفتن در موقعیت طبیعی باب شده است ولی هیچ كس طبیعی عكس نمی گیرد. از كوچك تا بزرگ می دانند كه چطور باید عكس بگیرند. همه از نحوه لبخند زدن تا نحوه قرار دادن پاها جلوی دوربین از قبل ممارست كرده اند تا در موقعیت طبیعی مجبور نباشند فیگور عكس گرفتن بگیرند!
به نظر می رسد امروزه دوره عكس گرفتن با دوستان هم در حال سپری شدن است. عكس ها تكی شده اند. خیلی از آدم ها فقط از خودشان عكس می گیرند: من چقدر بی نظیرم!
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب